Πώς η μετριότητα και η παρακμή γίνονται συνήθεια

Στις 16 Φεβρουαρίου 2022 είχαμε δημοσιεύσει άρθρο με σχόλια και παρατηρήσεις για τον κήπο που βρίσκεται στην είσοδο της πόλης  και του πεζόδρομου. Χρησιμοποιήσαμε αρκετές φωτογραφίες ώστε να τεκμηριώσουμε τις μνήμες μας για την περίπτωση που κάποιοι έχουν ξεχάσει πως ήταν πριν από 6 σχεδόν χρόνια. Δες εδώ.

Πέρασαν 8 μήνες και οι αρμόδιοι δεν ασχολήθηκαν με τον κήπο. Πέρασε το καλοκαίρι με τον κήπο να κάνει χρέη αποχωρητηρίου σκύλων και αλάνα παιδιών. Κανένας δεν ενοχλήθηκε.

Μέχρι το 2017(;)  ένας καταπράσινος και περιποιημένος  κήπος  βρισκόταν στην είσοδο του πεζόδρομου της πόλης της Λευκάδας. Ακριβώς μπροστά από το πανέμορφο νεοκλασικό κτίριο -πρώην οικία Τζεβελέκη. Ο μικρός κήπος στην είσοδο της πόλης ήταν παλιότερα περιφραγμένος με λιγούστρα. Ήταν πολύ πυκνά και είχαν δημιουργήσει έναν συμπαγή φράχτη που οριοθετούσε τον χώρο. Παρότι ο φράχτης ήταν κοντοκουρεμένος -τα λιγούστρα ήταν τόσο πυκνά-  που ήταν αδύνατον ζώο ή άνθρωπος να  περάσει μέσα. Προστατευόταν  άριστα και παράλληλα το  εσωτερικό του είχε άπλετη θέαση από κάθε μεριά. Εξασφαλισμένος από περίφραξη αυτό που χρειάζονταν ήταν μόνο περιποίηση στο εσωτερικό του.

Η προηγούμενη δημοτική Αρχή μετά τον θάνατο του φοίνικα  από το σκαθάρι, που βρισκόταν στο κέντρο του κήπου, έκανε την δική της… παρέμβαση…  Έβγαλε τα λιγούστρα, φύτεψε στη θέση τους κάποια φυτά λιγότερο ανθεκτικά  και περιέφραξε τον χώρο με ένα χαμηλό ψευτόξυλο, το οποίο  έκτος το ότι σάπισε από την υγρασία, μπορούσες άνετα να το δρασκελίσεις.

Σήμερα ο κήπος είναι εγκαταλελειμμένος, τα φυτά της περίφραξης είναι καχεκτικά και αραιά, δεν μπορούν να σχηματίσουν φράχτη. Ο χώρος είναι ξέφραγος για παιδάκια,  παρότι δεν είναι ούτε πάρκο ούτε  παιδική χαρά.   Προχθές που περνούσαμε από εκεί δυο παιδιά έκαναν ανεμπόδιστα γύρο γύρο πάνω στην μαρμάρινη στήλη αφιερωμένη στον Αντώνη Τζεβελέκη.

Η όμορφη εικόνα ενός περιποιημένου, περίκλειστου με πρασινάδα κήπου, το νεοκλασικό κτίριο που βρίσκεται μπροστά από τον κήπο, καθώς και η ολόλευκη μαρμάρινη στήλη, στην οποία αποτυπώνεται ο Αντώνης Τζεβελέκης, είχαν ταιριάξει τόσο αρμονικά με την πόλη. Ήταν το καλύτερο, αισθητικά, καλωσόρισμα για την πόλη της Λευκάδας και την ιστορία της. Ήταν η καλύτερη εικόνα στις μνήμες όλων εμάς των νεότερων.

Η εικόνα του κήπου τα τελευταία χρόνια δείχνει πεντακάθαρα παρακμή, μια παρακμή που απλώνεται σε όλη την πόλη. Είναι για θλίψη. Με την αδιαφορία τους οι υπεύθυνοι θέλουν να σβήσουν από τις μνήμες αυτής της πόλης κάθε καλαισθησία, κάθε αναφορά στο παρελθόν της.

 Σήμερα ο χώρος είναι για λύπηση, μα περισσότερο λυπηρό είναι, πως αρχίζουμε και το συνηθίζουμε. Λίγο παραδίπλα θα ξοδευτούν κάποια εκατομμύρια για να μας αναπλάσουν, ενώ οι αρμόδιοι τρία χρόνια δεν αξιώθηκαν να φράξουν και να περιποιηθούν έναν κήπο στην είσοδο της πόλης.

Υ.Γ (Αφού τελειώσαμε το θέμα, πέρασε από το μυαλό μας μια τρομακτική σκέψη. Στο εσωτερικό του κήπου βρίσκεται μια μαρμάρινη στήλη.  Λέτε να τον συμπεριέλαβαν κι αυτόν στη γενικότερη ανάπλαση της παραλίας; Και καθώς η ανάπλαση μέχρι στιγμής  ειδικεύεται στην καταστροφή των μνημείων να έχουν σκοπό να… τακτοποιήσουν και τον κήπο  δεόντως; Θα δείξει…)