Πώς και γιατί έγινε το πρώτο μπάζωμα του Ιβαριού;

Μια μεγάλη και χαώδης, ως συνήθως, συζήτηση ξεκίνησε στο facebook μετά την ενέργεια του Δήμου να μπαζώσει την ξερολίθια μετά την ξύλινη γέφυρα, δημιουργώντας ένα μεγάλο… δρόμο.  Με την ευκολία που προσφέρει το μέσον, ο καθένας εκφράζει την προτίμηση του. Δεν χρησιμοποιώ τη λέξη άποψη, γιατί αυτή για να εκφραστεί, χρειάζεται ένα μίνουμ τεκμηρίωσης, γνώσης και λογικής.

Παρουσιάζουμε παρακάτω το ιστορικό της δημιουργίας του σημερινού δρόμου περιπάτου απέναντι από την Άγγελου Σικελιανού. Η περιγραφή των γεγονότων έγινε από παλιό Λευκαδίτη το 2016, για τις ανάγκες ενός άρθρου.

Στο τέλος περίπου της δεκαετίας ’70 τέθηκε σε συζήτηση το θέμα με τους κραδασμούς που δημιουργούνταν στην οδό Άγγελου Σικελιανού από τα διερχόμενα φορτηγά και κάθε είδους μεγάλο όχημα που διέσχιζε το δρόμο. Δεν γνωρίζουμε, αν είχε ολοκληρωθεί η διάνοιξη του δρόμου της Γύρας, περιμετρικά του Ιχθυοτροφείου, ο οποίος δέχεται  σήμερα τα μεγάλα και βαριά οχήματα. Άλλα και αυτό να είχε γίνει, δεν είχε διανοιχτεί σίγουρα, ο δρόμος αποδέκτης, η οδός 8ης Μεραρχίας. Ο άλλος δρόμος η σημερινή οδός Γολέμη πριν την διαπλάτυνση, ήταν ένα στενό δρομάκι που δεν μπορούσε να εξυπηρετήσει λεωφορεία, φορτηγά και κάθε είδος μεγάλο όχημα. Όλη η κίνηση του νησιού εξυπηρετούνταν από την Άγγελου Σικελιανού.  Όταν περνούσε φορτηγό, γίνονταν αισθητό όχι μόνο στα κτίρια του δρόμου αλλά μέχρι του Πουλιού.  

Αποφασίστηκε, στο γόνατο, ότι έπρεπε να παρακαμφθεί ο δρόμος και με επίχωση στο ιβάρι να δημιουργηθεί νέος, που θα  κατέληγε κοντά στον Πόντε. Οι «σοφοί» της εποχής υπερθεμάτισαν, λέγοντας πως   οι πέτρες της ξέρας γίνονται αφορμή να χάνεται ο γόνος του Ιχθυοτροφείου! Άρα η κατασκευή ενός δρόμου θα απέτρεπε τον κίνδυνο.

Δημιουργήθηκαν λοιπόν δυο πολύ «σοβαροί» λόγοι, ώστε να αποφασιστεί και να ξεκινήσει η κατασκευή ενός δρόμου στη θέση της ξέρας.  Τα έργα ξεκίνησαν, μπαζώθηκε η ξερολιθιά, ξεκινώντας   από το χώρο που αργότερα χτίστηκε  το Πνευματικό Κέντρο και έφτασε μέχρι το μέσον του σημερινού δρόμου περιπάτου.

Εκείνη την εποχή οι ντόπιοι  -μόνο ντόπιοι υπήρχαν  να εκφράζουν γνώμη- αντέδρασαν για την αυθαίρετη επέμβαση. Μετά από πολλές κινητοποιήσεις  το έργο διατάχτηκε να σταματήσει. Ο δρόμος δεν είχε ούτε μέλλον αλλά ούτε και λογική. Γιατί αν συνεχίζονταν, παρακάτω, έπρεπε να καταστραφούν οι καλαμωτές και τα κατοίκια και μάλιστα σε εποχές που τα ιβάρια δουλεύονταν εντατικά. Αργότερα μπαζώθηκε το υπόλοιπο κομμάτι και έφτασε μέχρι το σημείο που τοποθετήθηκε η ξύλινη γέφυρα.