Τι γίνεται ρε παιδιά; Απλές σκέψεις, ενός απλού πολίτη

Αφορμής δοθείσης από το περιστατικό με τις ζημιές στα αυτοκίνητα στο ΚΤΕΛ, μου ήρθαν κάποιες σκέψεις, που εκπορεύονται από την στάση, αλλά και πράξεις-απραξίες, κάποιων ανευθυνοϋπεύθυνων σε διάφορες θέσεις. Το λέω αυτό, γιατί όλοι (σχεδόν), κοιτάζουν πώς θα είναι ”καλυμμένοι”, όταν συμβεί κάτι και όχι για την λύση του προβλήματος.

Ίσως δεν γνωρίζουν ότι “Το διοικείν εστί προβλέπειν”.

Είχα αφήσει κι εγώ το αυτοκίνητό μου στο parking του ΚΤΕΛ, το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα και από τύχη δεν ήταν στα οχήματα που υπέστησαν ζημιές. Εξαιτίας του γεγονότος, επέστρεψα τρεις ημέρες νωρίτερα, φοβούμενος τα χειρότερα.

Χειρότερα, τα οποία είναι σχεδόν τίποτα, μπροστά σε αυτά που δύναται να προκύψουν από την στάση κάποιων. Τροφή για σκέψη…

Η αστυνομία, ανύπαρκτη στο συμβάν και η θέση της: “οι δράστες, γνωστοί της περιοχής”, αλλά δεν μπορεί να τους αντιμετωπίσει… Εγώ πως μπορεί να αισθάνομαι; Πρώτον. Ως πολίτης, ποιο το αίσθημα ασφάλειας που μπορώ να έχω; Δεύτερον. Ως θύμα αυτού του συμβάντος (είκοσι μέτρα πιο πέρα ήταν το αυτοκίνητό μου); Απαντήσεις, ας δώσει ο καθένας και η κάθε μία (ας βάλουν τον εαυτό τους στη θέση μου). Και τρίτον. Μήπως; (Λέω μήπως;), παρακινεί η ίδια τους δράστες για περαιτέρω ενέργειες;

Το ΚΤΕΛ, από την άλλη, απαντάει δίχως να τους έχει προσάψει κάποιος κάτι. Αισθάνεται ίσως κάποια ευθύνη και σπεύδει να κάνει γνωστές τις ενέργειες που έχουν γίνει από την μεριά του. Αναρωτιέμαι, δεν υπάρχει η δυνατότητα να τοποθετηθούν κάποιες κάμερες και κάποιοι προβολείς; Αλλά βέβαια, δεν είναι υποχρεωμένο. Η πολυετής παρουσία στο χώρο; Δεν τους έχει δώσει την κατάλληλη εμπειρία για κάποιες ενέργειες; Να προστατέψουν οι ίδιοι τον χώρο τους, συν τη βοήθεια των αρχών; Αναρωτιέμαι , με το φτωχό, Μπρανέλικο μυαλό μου.

Εξ ου  και η φωτογραφία. Γιατί δεν μπορεί. Κάτι γίνεται… Είναι ή έτσι φαινόμαστε στα μάτια κάποιων και ο ωχαδερφισμός παίρνει τη θέση που του δίνετε…

Να μου επιτραπεί να αναφερθώ και στον δρόμο της Απόλπαινας . Τόσα και τόσα ατυχήματα, επί σειρά ετών και κάποια από αυτά θανατηφόρα. Στα τρία σχεδόν χρόνια, που είμαι πλέον μόνιμος κάτοικος του υπέροχου νησιού μας, δεν έχει γίνει απολύτως τίποτα… Κι εδώ έρχεται ο χαρακτηρισμός “ανευθυνοϋπεύθυνοι”. Για τα πάντα, κύριος υπεύθυνος, είναι «άλλος», για τον οποίον, πάντα κάτι γίνεται και τίποτα δεν γίνεται. Μια πινακίδα, στην αρχή της ευθείας; Ένα σήμα που να προειδοποιεί; Σαμαράκια (όπως παλιά στη Λυγιά); Κορίνες;

Ακόμα κι αυτό το χαριτωμένο ραντάρ, ακριβώς πριν την στροφή… Για να κάνει τί, εκεί που βρίσκεται; Ένα σήμα, με το όριο ταχύτητας κι αυτό ξεθωριασμένο και μετά τη στροφή και μεταξύ εισόδου-εξόδου του πρατηρίου. Τα ατυχήματα βέβαια συνεχίζονται… Αλλά είπαμε, «άλλος είναι υπεύθυνος»..

Και μην επικαλεστούν τον κόμβο στο κοιμητήριο. Ένα σημαντικό έργο, το οποίο αποτρέπει ατυχήματα σε άλλο μέρος κι εξυπηρετεί τη κυκλοφορία σε άλλο σημείο. Αλλά κι εκεί, παραδόθηκε το έργο στην κυκλοφορία, δίχως κάποια σήμανση, κάποια ενημέρωση, ακόμα και την παρουσία αστυνομίας. Και μιλάω για τις δύο τρεις πρώτες μέρες. Μπορεί να τα θεωρούν τίποτα, αλλά δεν παύει να είναι κάτι…

Να συμπληρώσω και τα βοοειδή. Φέρονται, ανεξέλεγκτα και δίχως την πρέπουσα φροντίδα, στο έλεος το πουθενά και του ποτέ. Τα ατυχήματα κι εδώ πολλά, με κάποια θανατηφόρα…

Κι απέ;;;;;” Όοολα καλά”  

Τι γίνεται ρε παιδιά; 

Υ.Γ. Όλα τα παραπάνω, δεν έχουν να κάνουν με: Κόμματα, χρώματα, στρώματα, στόματα, πτώματα. Απλές σκέψεις, ενός απλού πολίτη.

Άγγελος Σταγιάνος