Η ανάγνωση – της Βιβής Κοψιδά-Βρεττού

 Ήρθε μια μέρα κάποτε που έχασε το φως της. Εκφύλιση, της είπε ο γιατρός λόγω ηλικίας-ήταν δεν ήταν στα εβδομήντα. Συμβαίνει συχνά σ’αυτές τις ηλικίες… αλλά μη φοβάσαι θα βλέπεις περιφερειακά,  να κάτι σαν σκοτεινό κύκλο στο κέντρο και γύρω το περίγραμμα… Δεν θα μπορείς να πλέκεις, να κεντάς, να διαβάζεις… 

Για το κέντημα και το πλέξιμο την πείραξε πολύ. Για το διάβασμα καθόλου. Μέχρι την προτελευταία τάξη του δημοτικού είχε πάει. Δεν είχε ανοίξει βιβλίο από τότε. Κι ούτε την ένοιαζε. Μονάχα κάπου-κάπου σαν δεν μπορούσε να βοηθήσει την κόρη της-μόνη τη μεγάλωνε-στο σχολειό. Σε όλη της τη ζωή ξενοδούλευε. Καθάριζε σπίτια. Και μαγαζιά. Και γραφεία. ‘Εφευγε το πρωί, σούρουπο γύριζε. Διπλές  βάρδιες. Τα γόνατά της ήταν τρύπια όταν βγήκε στη σύνταξη. Παραμορφωμένα τα χέρια της από την αρθρίτιδα. Τα κόκαλά της είχαν γείρει.  Είχε όμως το φως της.

Η κόρη της- μόνη την είχε μεγαλώσει- την πήγε και σ’άλλον γιατρό. Κι ύστερα και σ’άλλον. Κι έστειλε και τις εξετάσεις της στο Μόναχο της Γερμανίας. Σε μεγάλο οφθαλμολογικό κέντρο για την πάθηση αυτή εξειδικευμένο. Ο Dr. R. Wiedemann δεν είπε σχεδόν τίποτα περισσότερο.

Μια μέρα της είπαν για κάτι ειδικά γυαλιά. Τα δίνει μονάχα μια γιατρός από τη Γαλλία. Τα κατασκευάζουν λέει στη ΝΑΣΑ για τους αστροναύτες.

-Θα πρέπει όμως να εξασκείται συνεχώς η μητέρα σας. Θα πρέπει να διαβάζει συνεχώς. Είναι η καλύτερη άσκηση για να έχουν αποτέλεσμα τα γυαλιά…

-Μα εγώ δεν έχω διαβάσει ποτέ στη ζωή μου. Σχεδόν δεν ξέρω να διαβάζω…

Στην αρχή έκλαψε, έκλαψε πολύ. Μετά ζήτησε να δοκιμάσει. Της πήραν παιδικά βιβλία με πολύ μεγάλα γράμματα. Μετά βιβλία με μικρότερα γράμματα. Απλές ιστορίες. Μετά κι άλλες ιστορίες με κανονικά γράμματα. Βγαλμένες από τη ζωή. Διάβαζε, διάβαζε συνεχώς. Και της άρεσε. Κι άρχισε να βλέπει. Όλο και καλύτερα. Το εκκλησάκι απέναντι από τη βεράντα της. Τη γλάστρα με το μουσκαρδίνι στο αντικρινό περβάζι. Στην αρχή της αρρώστιας της είχαν χαθεί. Μια πυκνή ομίχλη η βλέψη της.  Μετά κάτι ξεμύτισε θαμπό. Τώρα ολοένα και ζωήρευε… Κι η ψυχή της ζωήρευε. Και διάβαζε και διάβαζε και διάβαζε μετά μανίας όλο και περισσότερο όλο και καλύτερα. Κι όλο και περισσότερο της άρεσε το διάβασμα. Βιβλία στοιβάζονταν γύρω της κι όλο και περισσότερο υψωνόταν το βουνό με τα βιβλία. Κι όλο και περισσότερο η καρδιά της γινόταν ανάλαφρη.

-Και τώρα παιδί μου δεν διαβάζω για τα μάτια μου πια… Διαβάζω για την ψυχή μου…

(Από την ποιητική συλλογή, Χειραψίες μιας ασήμαντης μέρας, Βακχικόν, Αθήνα 2018)