Η ακανθώδης περιπέτεια μιας παραλίας!

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Βρέθηκα κι αυτό το καλοκαίρι στη Λευκάδα και φυσικά έκανα καθημερινά το μπάνιο μου στην παραλία του Κάστρου. Περνούσα μέσα απο τις εγκαταστάσεις του γκρεμισμένου Περίπτερου, αυτού που τη δεκαετία του 70 και του 80 αποτελούσε την περηφάνεια της Λευκάδας.

Για μας τους παλαιότερους το Περίπτερο αποτέλεσε τη νέα εποχή της κοσμικής Λευκάδας. Εκεί μάθαμε τη ντισκοτέκ, εκεί ήπιαμε τα πρώτα μας ποτά, εκεί χορέψαμε τα σφιχταγκαλιασμένα μπλούζ στους επικούς χορούς των μαθητικών μας εκδηλώσεων, εκεί έπεσαν τα πρώτα φιλιά. Το Περίπτερο λοιπόν αποτελεί χώρο έντονων αναμνήσεων αλλά και ένα σημείο που θα μπορούσε να είναι η πιό ελκυστική πρόσκληση στην πόλη της  Λευκάδας.

Ωστόσο, κακές επιλογές του Λιμενικού Ταμείου, της Δημοτικής αρχής και άλλων παραγόντων οδήγησαν στην μοιραία εγκατάλειψη και την εξαθλίωση του κτίσματος και των γύρω κατασκευών (καμπίνες κλπ) με αποτέλεσμα σήμερα να είναι ένα απειλητικό για την ασφάλεια των λουομένων και μια τεράστια ντροπή για τη Λευκάδα.

Έτσι με πολύ αργά βήματα ξεκίνησε ο δήμαρχος Κώστας Δρακονταειδής την προσπάθεια αναβάθμισης του Περιπτέρου και της παραλίας του Κάστρου με μια διακήρυξη η οποία κατέληξε σε διαγωνισμό που κέρδισε τότε η Πάππας Όιλ. Αλλά για κακή τύχη της Λευκάδας ο έτερος ενδιαφερόμενος κατόρθωσε με δικαστική απόφαση να αναιρέσει την διαδικασία και ήρθε στα χέρια της σημερινής διοίκησης η καυτή πατάτα του Κάστρου.

Βεβαίως, επί δημάρχου Δρακονταειδή με τις ίδιες ακριβώς προϋποθέσεις του διαγωνισμού δεν άνοιξε ρουθούνι, δεν ακούστηκαν διαμαρτυρίες, η υπόθεση προχώρησε ομαλά χωρίς να προκληθεί το τεράστιο δράμα που έχει συμβεί στις μέρες μας με τη νέα διακήρυξη.

Ο κόσμος παρασυρμένος από μια συναισθηματική κρίση του τύπου «να αφήσουν τη μοναδική ελεύθερη παραλία στους Λευκαδίτες», υποκινούμενη κυρίως από επιχειρηματίες της Λευκάδας που έχουν  πρόσβαση σε κοινές παραλίες και έχουν συμφέροντα στην τουριστική ζώνη διαμαρτύρεται με ένα παράλογο ακτιβισμό που δεν έχει να κάνει με την ουσία αλλά με τις εντυπώσεις.

Να πούμε λοιπόν πώς έχουν τα πράγματα:

1.   Υπάρχει η ελεύθερη παραλία της Γύρας και του Αη Γιάννη όπου έχουν στηθεί άναρχες παράγκες και ομπρελοκαρέκλες αλλά κανείς δεν διαμαρτύρεται ούτε για την ασχήμια ούτε για τη βρώμα!

2.   Η παραλία του Κάστρου θα είναι ελεύθερη για τους λουόμενους όπως ακριβως επιβάλλει ο νόμος!

3.   Η εκμετάλλευση του Περιπτέρου και η αναβάθμισή του θα αποτρέψει το στήσιμο πρόχειρων κατασκευασμάτων τύπου παράγκας στην παραλία ενώ θα αποτελέσει πόλο έλξη τη νεολαίας.

4.   Πού ακούστηκε η πόλη να διαθέτει χιλιόμετρα παραλιών και να μην έχει μια αξιοπρεπή κατασκευή όπου ο κόσμος θα μπορεί να πιεί ένα καφέ με στυλ και σε καθαρό περιβάλλον;

5.   Πού ακούστηκε στα χιλιόμετρα της παραλίας ακόμη και του Κάστρου να μην υπάρχουν καμπίνες και τουαλέτες για να αλλάξει ο κόσμος’;

Διάφορες ακτιβιστικές αντιπροτάσεις έχουν ανατραπεί από την έγκριση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου και του Κεντρικού Συμβουλίου Αρχιτεκτονικής. Οι ουσιαστικοί φορείς του κράτους δίνουν το πράσινο φως για τον διαγωνισμό προς ανάθεση του έργου. Και οι Λευκαδίτες βρίσκονται σε κρίση υστερίας για την ανακατασκευή ενός χώρου που μόνο ομορφιά και προσέλκυση νέων ανθρώπων θα φέρει.

Όταν η υπόγεια γέφυρα θα σκάει στο Καλλιγώνι ίσως να είναι από τα μοναδικά σημεία έλξης των εισερχομένων στο νησί. Ϊσως να γίνει η νέα ατραξιόν για την πόλη που θα μαραζώνει με την αποκέντρωση. Αλλά τα μυαλά είναι μικρά και γεμάτα πείσμα προκειμένου να μη γίνει η ιδιωτική επένδυση. Διότι περί αυτού πρόκειται, φτηνός ακτιβισμός εναντίον οποιασδήποτε επένδυσης. Βεβαίως επί δημάρχου του ΣΥΡΙΖΑ είχε πέσει σιωπή…

Είναι λυπηρό για τους ανθρώπους που βλέπουν την πρόοδο σε κάθε επένδυση να παρατηρούν την υστερία ενός λαού που μόνο κίνητρο έχει τον αλόγιστο ακτιβισμό για τον ακτιβισμό. Κρίμα να μην βλέπουν τη μεγάλη εικόνα και να αγωνίζονται για να μην αναβαθμισθεί η παραλία για να μείνει δήθεν ελεύθερη. Εάν δεν γινει η αναβάθμιση του Περίπτερου, θα ζήσουμε ακριβώς την ασχήμια της Γύρας και των άλλων παραλιών!