Θειά, τι τράς; Τα χάλια μας έχουμε.

Γράφει ο Παναγιώτης Σκληρός

Θειά τι τράς;

Δεν μας γνωρίζεις.. Έμεινες κόκκαλο μ αυτά π ακούς και βλέπεις..Έκατσες στον αργαλιό σου χρόνια –φαίνεται- και ίσα που τελείωσες το σακούλι σου. Τα χρόνια περάσανε κι ανθρώπους δε θωρείς. Κόσμο βλέπεις αλλά όχι άνθρωπο. Δεν συναπαντάς πουθενά άνθρωπο. Το ξέρω θειά..

Τα χάλια μας έχουμε. Σκοτώνουμε και σκοτωνόμαστε κάθε μέρα, τρώμε ο ένας τον άλλονε. ¨Να ψοφήσει η γίδα του γείτονα¨ ευχόμαστε όλοι..Άγριο ζώο ο άνθρωπος.

Μας κοροϊδεύουνε κι εμείς χειροκροτάμε. Δίκιο να βρούμε δεν υπάρχει. Η γη και ό,τι αξίζει πουλιέται. Το χρήμα κυβερνάει. Χειμώνας έρχεται και θα κάψουμε και τα καπρούλια εφέτο. Λένε ότι θα υποφέρουμε. Δε θα μείνει κλώνος για κλώνος. Στη φωτιά θα πάνε κι οι ρίζες. Αποφασίσανε να κάμουνε πόλεμο. Τον κινήσανε κι όλο φουντώνει. Άλλος πόλεμος τούτος. Εσύ είχες σκοτωμένους. Εμείς δεν έχουμε αλλά όλοι νιώθουμε σακατεμένοι και μισοπεθαμένοι. Ανήμποροι, αγέλαστοι ,με σκυφτό το κεφάλι. Μοιρολάτρες. Αποφασίζουνε άλλοι για μας, θειά. Όπως τότενες…Ξέρεις εσύ!!

Δεν ορίζουμε τίποτα. Ξένοι κάνουνε τρύπες να βρούνε –λέει- εδώ και χρόνια το έρμο το πετρέλαιο κι άλλοι χουμάνε στη γή μας . Ακόμα και στη θάλασσα χουμήξανε να την αγοράσουν κι αυτή, όπως σου είπα. Όσο όσο την παίρνουνε. Και με τερτίπια νομικά και μπερδεμένα για μας. Πού να τα ξέρουμε κιόλας… Τρέχουνε όλοι οι χωριάτες με χαρτιά στα σακούλια για ν αποδείξουνε ότι οι ελιές που αγριέψανε απ την πολυκαιρία, εκείνες που τις μαζεύανε κλωνί κλωνί μές απ τα βάτα, είναι δικές τους. Και πάλι χαρτιά και πάλι πληρωμές κι άκρη δε βρίσκει ο κόσμος. Όπως εσύ που διάβηκες εδώ στη χώρα να πας σ εκείνο το γραφείο για τα κτήματα να πεις ότι το χωράφι που μεγάλωσες, που σκόνταψες, που αγκελώθηκες, που χόρτασες τρεχάλα, που στόδωκε ο σχωρεμένος ο πατέρας σου ¨δια λόγου¨ προίκα, είναι δικό σου. Πού και πως  καταντήσαμε, ε;..

Δύσπιστα με τράς. Έχεις και θυμό, θειά . Έβαλες τις γροθιές σου και στριμώχνεις τα μέσα σου. Μεγάλη πόρτα διάβηκες σήμερα κι άκρη δε βρήκες. Φαίνεται. Και το μαντήλι πού βαλες στο τσεπάκι της ποδιάς σου όπως σού λεγε η μάνα σου, τσαλακωμένο το βλέπω. Σε στεναχωρήσανε , προεστή εσύ και έκλαψες. Π ανάθεμά τους!!!

Δε θα βρείς άκρη και κάτσε στη μονιά σου γιατί όπου μαζεύονται πολλοί, το κακό σκέφτονται. Κάπως έτσι είναι στις μεγάλες πόλεις. Κάμε κούδα σου και κάτσε σπίτι. Ο,τι δικό σου είναι, δικό σου θα μείνει ότι και να κάμουνε. Χώμα που σκύλαψες, γη που πάτησες, γλύφα που έπλενες και θάλασσα ν αρμενίζει η σκέψη και να διαβαίνει το μάτι, δικά σου. Μη τα παραδόσεις…

Παναγιώτης Σκληρός

Μια ωδή για σ αυτή τη γυναίκα που δεν ξέρω ..