Νικ. Βρεττάκος: Μη μου σκοτώνετε της γης το ποίημα

Θλιμμένο καιροί και η θλίψη πάει να μας κολλήσει κατάσαρκα.Η γη καίγεται, πονάει, κραυγάζει, εκδικείται. 
Η φωνή της, ταξιδεύοντας μέσα στους αιώνες,  ενώνεται με τη φωνή του ποιητή μας Νικηφόρου Βρεττάκου και ηχεί σαν προσευχή και σαν παράκληση σ’ έναν κόσμο που παραδίνεται στον αφανισμό του.

Αυτοβιογραφία ( αποσπάσματα)

Μη μου σκοτώνεται το νερό.
Μη μου σκοτώνεται τα δέντρα.
Μη μου ξεσκίστε αυτές τις θείες σελίδες
που τις γράψανε τ’ ασύλληπτο φως
κι ο ασύλληπτος χρόνος κι όπου σταθώ με περιβάλλουν.
Μη μου σκοτώνετε της γης το ποίημα!…

Επιστρατέψετε την αιωνιότητα,
ανάβοντας το άστρο: ” Αγάπη”.
Επιστρατέψετε την αιωνιότητα,
ανάβοντας ψηλότερα απ’ όλα,
πάνω απ’ το έτοιμο βάραθρο,
Το άστρο: “Ανθρώπινο μέτωπο!
“Σας παρακαλούμε:
Αφήστε μας τα πράγματα. 
Μη μας τα καίτε.
Αφήστε τα έντομα να βρίσκουν τ’ άνθη τους.

Επιμέλεια: Ελένη Μ. Ματαράγκα