Ο «Γλάρος» ως κομιστής επιστολών…«χρήζει παρακολουθήσεως»

Γράφει η Παρασκευή Σιδερά-Λύτρα

Με συγκίνηση είδα στο “άρωμα” το κείμενο για τον “Γλάρο”, “το καραβάκι το λευκό”, και φωτογραφίες του. Ζωντάνεψαν μνήμες προ εξηκονταετίας καί πλέον.

Εγώ δεν έχω φωτογραφία του “Γλάρου”, αλλά την εικοσιτετράωρη διαδρομή με τον “Γλάρο” στη δεκαετία του ᾽50 την έχω κάνει πάνω από 20 φορές Μύτικα– Πειραιά και αντιστρόφως ή Λευκάδα– Πειραιά και αντιστρόφως. Συνταξιδιώτης μου, τότε μαθητής, έχει τραγουδήσει μάλιστα τον “Γλάρο”, απαντώντας σε ερώτηση μαθητικού λευκώματος “Τί αναμνήσεις έχετε;”:

Τις ξέχασα μέσα στον «Γλάρο»,
το καραβάκι το λευκό.
Θα ταξιδέψω, θα τις πάρω,
και θά ᾽ρθω εδώ να σας τις πω.

Και τί σύμπτωση! Προ δεκαημέρου, δοθείσης αφορμής, είχα γράψει το κείμενο, που ακολουθεί, με πρόθεση να το στείλω στο “άρωμα”, στην κυρία Σάντα για δημοσίευση. Και βλέπω προχθές “το καραβάκι το λευκό”, το καραβάκι μου, στο “άρωμα” σε φωτογραφία!

Πέρα από την ποιητικότητά του όμως και τη μεταφορά επιβατών ο “Γλάρος” εκείνους τους καιρούς της συνυφασμένης με δυσκολίες επικοινωνίας εξυπηρετούσε τους ανθρώπους και σ᾽ἄλλους τομείς – τηλέφωνα δεν υπήρχαν στις τάξεις μας.

Μέχρι τουλάχιστον και το τέλος της δεκαετίας του ᾽50 συνήθιζαν οι άνθρωποι να στέλνουν γράμματα σε συγγενείς τους στην Αθήνα ή στον Πειραιά με το “καράβι”. Ο κύρ-Μήτσος, ο υπεύθυνος του καφενείου στο καράβι “Γλάρος”, ήταν ο κομιστής. Στη Λευκάδα δίνονταν το γράμμα στον κυρ-Μήτσο, και ο αποδέκτης το είχε την άλλη μέρα πρωί-πρωί, χαράματα, στον Πειραιά. Το εκμεταλλευόμασταν κι εμείς, η οικογένιά μου. Είχαμε σύντομα τα νέα των δικών μας και τις παραγγελίες τους – κυρίως για φάρμακα –για να ανταποκριθούμε από την πρωτεύουσα. Όλοι τους άνθρωποι ειρηνικοί με τις καθημερινές τους έγνοιες.

Δεν ξέραμε βέβαια ποιό “άγρυπνο” μάτι ένστολου ή με πολιτικά παρακολουθούσε τους “ύποπτους” αποστολείς κατά την παράδοση των επιστολών στον κομιστή στον “Γλάρο”, και με το κοφτερό του βλέμμα διάβαζε εξ αποστάσεως όνομα και διεύθυνση του αποδέκτη – ό,τι έπαιρνε το μάτι, σωστά ή ελλιπώς.

Φαιδρό το ακόλουθο περιστατικό, “απίστευτο κι όμως αληθινό”: Απεδείχθη, ότι η αλληλογραφία του λευκαδίτη αποστολέα, ειρηνικού αγωνιστή για ισότητα και δικαιοσύνη, θείου Θωμά, – και γι᾽αυτό (!) καταδικαστέου (“χρήζει παρακολουθήσεως!”) – παρακολουθούνταν από τη στιγμή της παράδοσής της στον εξυπηρετικό κυρ-Μήτσο του Γλάρου μέχρι τη στιγμή της άφιξης στον Πειραιά. Ο ένας έπαιρνε από πίσω τον αποστολέα στη Λευκάδα, και ο ειδοποιημένος άλλος τον αποδέκτη στον Πειραιά, από το λιμάνι ώς το σπίτι του.

Έκπληκτη ένα πρωινό – αμέσως μετά την επιστροφή του παραλήπτη της επιστολής στο σπίτι του στον Πειραιά – άκουσε η σπιτονοικοκυρά μας άγνωστον, που χτύπησε την πόρτα της, να της απευθύνει την ερώτηση: “κατοικεί εδώ ο ζαχαροπλάστης;” Με την απάντησή της “Όχι, εδώ κατοικεί ο δάσκαλος” έφυγε ο ερωτών απογοητευμένος – ή ικανοποιημένος από την απάντηση στην παραπλανητική ερώτηση;

Η εξήγηση εύκολη: Ο δάσκαλος αποδέκτης της επιστολής, στο σπίτι του οποίου, ακολουθώντας τον, έφτασε ο πράκτοράς μας, ονομαζόταν Ζαχαρίας. Μεταξύ Ζαχαρ(οπλάστη) και Ζαχαρ(ία) στο φάκελο υπήρχε μια οφθαλμοφανής οπτική ομοιότητα-ταυτότητα, τουλάχιστον στα αρχικά.

Ποιος ξέρει ποιές άλλες έρευνες και παρακολουθήσεις έκανε ο πράκτοράς μας στη συνέχεια, αφού οδηγήθηκε στην ταυτοποίηση του αποδέκτη της επιστολής, του Ζαχαρ(οπλάστη), που δεν ήταν, – ή τον βρήκε;