Ο νομικός μας πολιτισμός

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΞΙΝΟΣ*

Μια ευνομούμενη πολιτεία για να προάγει τον πολιτισμό οφείλει πρωτίστως να έχει σύστημα αξιών που προσιδιάζουν στο Κράτος Δικαίου. Η διασφάλιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αποδεικνύει τον τρόπο διαβίωσης και την ποιότητα που χαρακτηρίζει μια Κοινωνία. Αντικατοπτρίζει τον πολιτισμό και την οργάνωσή της. Ωστόσο από τη μια πλευρά παρατηρούμε την κοινωνία να προοδεύει, τον πολιτισμό να προάγεται, τη ραγδαία τεχνολογική ανάπτυξη. Κι απ την άλλη γινόμαστε θεατές γεγονότων ανείπωτης βαρβαρότητας, ανήκουστης βίας και σφαγών. Όπως όσα ανήκουστα, ανατριχιαστικά εγκλήματα διαπράττονται στη Ουκρανία,  στη μαρτυρική Γάζα και σ άλλες γωνίες του κόσμου. 

 Η γη σ ένα διαρκή κύκλο βίας κι αίματος. Σε βάρος της ανθρωπότητας. Η μάλλον τα συνηθίσαμε. Εξοικειωθήκαμε. Ακόμα και διαπραττόμενα στις αυλές μας. Μικρές και μεγάλες. Χωρίς έλεος. Χωρίς  εξήγηση. Η μάλλον επιφανειακή. Εύκολη. Κι αυτή μας αρκεί. Χωρίς να βλέπουμε την ουσία. Τα πάντα γύρω μας προδιαθέτουν για το κακό. Κοινωνική πραγματικότητα. Όχι αναγκαιότητα. Κι αυτή προσπαθούμε να περιορίσουμε. Μέσα απ την καλλιέργεια του πνεύματος. Τον πολιτισμό. Σαν αντιστάθμισμα στα όσα μας κατακλύζουν. Τηλεοπτικώς.  Κι όχι μόνο. Κι έχουν το έγκλημα, την βία, σαν συστατικό. Και το εξευμενίζουν. Ποικιλοτρόπως. Εθισμός στο κακό. Που δεν είναι τόσο κακό… Εξαρτάται. Απ το ποιος το πράττει. Μήπως τελικά η σύγχρονη κοινωνία λειτουργεί με γνώμονα ένα σύστημα αντάξιων? Τελικά προάγεται ο πολιτισμός η μεταλλάσσεται.

 Αλλά κι οι εικόνες απ τους πολέμους. Με τους καλούς, τους ισχυρούς και τους κακούς. Αυτούς που δικαιούνται να σκοτώνουν τους κακούς, γιατί έτσι τους βολεύει. Προπαγανδιστικοί μηχανισμοί επί το καθήκον. Τα εγκλήματα καθαγιάζονται. Με την ανάλογη μετονομασία. Δεν έχει σημασία. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Το έγκλημα, η βιαιότητα, η απανθρωπιά ξεγυμνώνεται μπροστά μας. Εικόνες ξεδιπλώνονται και διπλώνονται αμέσως από ντροπή κι αποτροπιασμό. Ντροπή για την ανθρωπότητα. Ντροπή για τους διεθνείς οργανισμούς. Ντροπή για τις δήθεν οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων. 

 Οι ισχυροί της γης πήραν το μερτικό τους. “Διεμερίσαντο τα ιμάτια του”. Χωρίς κλήρο. Ήθελαν κι άλλα. Συνεχίζουν. Η απληστία δεν έχει φρένο.  Οι κολασμένοι της γης σπεύδουν να φύγουν. Όσοι προλάβουν. Κι όπου μπορούν. Μ όποιο τρόπο. Ικέτες. Τείχη υψώνονται. Κανείς δεν τους θέλει.  Κυνηγημένα ζώα. Δεν έχουν πού την κεφαλήν κλίναι. Κι εμείς αναρωτιόμαστε. Δήθεν. Τι και τις πταιει που εθιζόμαστε στη βία. Σε πρωτοφανή σκληρότητα Που σφάζουμε ανηλεώς την τιμή μας και αξιοπρέπειά μας. Καθημερινως. Στο βωμό πρόσκαιρων και εφήμερων αναγκών. Κι όλο αναζητούμε την Ειρήνη και καταφεύγουμε στον Πόλεμο ως μόνη λύση για τα αδιέξοδα που δημιουργούμε. Εμείς οι ίδιοι. Και απλώνεται η βία. Όλο και περισσότερο. Την φωλιάσανε στις καρδιές μας. Σαν συστατικό της ύπαρξής μας. Σαν αναγκαίο κακό. Να αντιπαλεύουν το καλό. Πότε να επικρατεί το ένα. Πότε το άλλο.

Ειρήνη ημίν. Εύκολο να λέγεται. Δύσκολο στην υλοποίηση. Οι ηγέτες που  διαφεντεύουν την γη αποδείχθηκαν μικροί. Αδύναμοι. Κι επικίνδυνοι! Η ζωή όμως προχωρά. Κι οφείλουμε να προχωρήσουμε με θάρρος και σύνεση. Υπερασπιζόμενοι τα πάτρια. Με πνεύμα κατανόησης, προς τους  ικέτες, που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την χώρα τους ακουσίως, λόγω πολέμου. Με τον ορθό λόγο ίδιον νοήμονος πεπαιδευμένου πολίτη. Με γνώμονα τις αξίες που χαρακτηρίζουν, διακρίνουν τον ηθικό άνθρωπο και τον καθιστούν μοναδικό στην κλίμακα των ανθρωπίνων αξιών.

 Ο κ. Δημήτρης Παξινός είναι πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα: ΤΑ ΝΕΑ