Ο χειμώνας της Ελλάδας και τα μυαλά στα κάγκελα

Ο χειμώνας της Ελλάδας και τα μυαλά στα κάγκελα

Γράφει ο Πάνος Ροντογιάννης

Ο μετεωρολόγος

 -Κοιτώ τα βαρομετρικά σε ύψος και σε βάθος
και κάνω ενημέρωση χωρίς φόβο και πάθος.
Χιόνι θα πέσει στα βουνά, αλλά και καταιγίδες
και θα παγώσουν τα νερά και θα πεινάσουν γίδες.

Ο δημοσιογράφος

-Η Σιβηρία αγρίεψε και απειλεί τη χώρα,
μείον τριάντα η παγωνιά θα φτάσει απ’ ώρα σε ώρα.
Κλείστε πορτοπαράθυρα αγέρας να μη μπει,
γιατί όλοι θα φωνάξουμε to be or not to be.

Η κυβέρνηση

Προβλέπεται άγριος χιονιάς, αγέρηδες και κρύο
και για να μη διαιρεθεί η χώρα μας στα δύο,
για να μπορείς λαέ μου εσύ και να κυκλοφορείς,
όλα τα μέτρα έλαβαν το κράτος κι οι φορείς.
Σωρούς αλάτι έχουμε να ρίξουμε στους δρόμους
παντού εξαποστείλαμε  χιλιάδες τροχονόμους,
βαρέα μηχανήματα και ερπηστριοφόρα
θα αλωνίζουν συνεχώς ολόκληρη τη χώρα.
Των αρμοδίων υπουργών τα μάτια αγρυπνούνε,
να μη κρυώσει ο λαός που τόσο αγαπούνε.

Το συμβάν

Ξυπνήσαμε  αργά πρωί κι ήτανε μέρα Τρίτη,
με δισταγμό σκεφτόμαστε να βγούμε από το σπίτι,
μη φάμε κατακέφαλα της Σιβηρίας βόλι
και έτσι στρωθήκαμε μπροστά στην τηλεόραση όλοι.
Μέσω Ti Vi  αγναντέψαμε τις όμορφες νιφάδες
και μάθαμε πως έγινε η χώρα δυο Ελλάδες.
Κάτω απ’τα Τέμπη είναι η μια και προς βορράν η άλλη,
που αλαζόνας οδηγός μ’αγύριστο κεφάλι,
προσπέρασε κι ακούμπησε μικρούλι αυτοκίνητο
κι έτσι έμεινε το όχημα στο δρόμο μέσα ακίνητο,
για να’ρθει εμπειρογνώμονας να πει το πώς και πόσα.
Στο μεταξύ κατέβαινε το χιόνι από την Όσσα.
Περνάν οι ώρες θλιβερές και γέμισε ο δρόμος,
και να περάσει δε μπορεί  ουδέ κι ο τροχονόμος.
Πέφτει αργά και σιγαλά το κρύο κι άσπρο χιόνι
κι έρχεται η νύχτα σκοτεινή και κρυσταλλοπαγώνει.
Περνάν οι ώρες θλιβερές με τον κακόν καιρό
και κάπου –κάπου κόβεται κάποιο δεντρί ξερό,
που πάνω στα καλώδια θα πέσει της ΔΕΗ.
Βρε πώς  φορεύς αρμόδιος δεν το’χε ως τώρα δει;
Αποκλεισμένων οδηγών τρέμουνε τα σαγόνια
και σκέφτονται πως άφησαν κουβέρτες και σεντόνια,
μα δε μπορούν ούτε μπροστά ούτε όπισθεν να πάνε
και πάνω στα τιμόνια τους τις κεφαλές χτυπάνε,
που αλυσίδες ξέχασαν μαζί τους να τις πάρουν,
έστω και δεν ήξεραν στις ρόδες να τις βάλουν,
που πίστεψαν πως άνετα μπορεί κανείς να έμπει
και να περάσει ασφαλώς τα φημισμένα Τέμπη.
Ένας τσοπάνος που ήξερε και ντόπια ελληνικά,
είπε κοιτώντας γύρω του τα τραγελαφικά:
Άει μπάμε μπροβατάκια μου,το χιόνι θα μπλακώσ’,
και δε θαρθεί ζωοτροφές μπιτ κάνας να μας δώσ.’
Αν αγριέψει ο καιρός και στην Αθήνα φτάσ’
 κι ο κανακάρης μ’που’ν εκεί κι αυτός θα μας ξεχάσ’.