Είδες πόσο ανέβηκε ο χρυσός;

Γράφει ο Παναγιώτης Σκληρός

Μερικές εικόνες απ το Μαρκά θα σας παραθέσω σήμερα και μια ατάκα που’ναι όλος ο…χρυσός!

Θα θυμάστε αρκετοί το συχωρεμένο τον Μπάμπη τον Γνήσιο που πούλαγε στο Μαρκά τα ψάρια με ένα βούρλο περασμένο απ τα μάτια τους!   Ήταν όντως ένας γνήσιος και τίμιος ψαράς, σίγουρα απόγονος των κλασσικών ψαράδων της Αμαξικής. Λιγομίλητος, σκυφτός, με τη σκέψη στην μοναχική ζωή του και την αγάπη του, το πριάρι του. Τα κοιτάζαμε με έκσταση, έτσι μπελονιασμένα σε αρμαθιά, άσε που ήταν πάντα τα ίδια κεφαλόπουλα, μουξουνάρια, μαγιατσέλες, σπάροι και γοβιοί… Τα έβγαζε μόνος με το μονόξυλο του. Φορούσε πάντα ένα παντελόνι μ’ ανασκουμπωμένα τα «μπγενάρια» και φορούσε κάτι πολύ μεγαλύτερα παπούτσια που μπαινόβγαιναν αλλά μάλλον επίτηδες τα φορούσε έτσι, για να τα βγάζει εύκολα και να μπαίνει ξυπόλυτος στη θάλασσα η στο πριάρι του.

Ήταν πιάτσα «μαρκέτα», αγορά, κυρίως για τρόφιμα η περιοχή του Μαρκά κάποτε. Μανάβικα, μπακάλικα, χασάπικα, ιχθυοπωλεία και αρκετοί πλανόδιοι μικροπαραγωγοί που έφερναν την πραμάτεια τους. Από εκεί πέρναγαν οι νοικοκυρές για ν αγοράσουν ό,τι χρειαζόταν για το τραπέζι της οικογένειας. Εκεί στη γωνία της μάντρας του δημοτικού σχολείου, έξω απ’ τα κάγκελα ήταν και μια κοινόχρηστη βρύση που έπλεναν διάφοροι τα λάχανα ή τα ψάρια που καθάριζαν επιτόπου. Εκεί έπλενε και τον πατσά και τα ποδαράκια η θειά Ζαΐρω, η γυναίκα του Θανάση του Κουφάκια για το πιο νόστιμο μαγέρικο μπροστά απ’ τον Αη Νικόλα,στο παζάρι. Το μαγειρείο είχε σπεσιαλιτέ τον πατσά που μοσχοβόλαε όπως πέρναγες αλλά έκανε και εξαιρετική φάβα από κουκιά και ένα κοφίσι-σούπα με πατάτες αλλά  «μπακαλιάρο μπιάνκο»  που το είχε πρώτα ταλαιπωρήσει με μια «μαλαστούπα» η κυρά Ζαΐρω στη βρύση στο Μαρκά. Κυριολεκτικά το «είχε σπάσει στο ξύλο». Το κοφίσι ήταν αποξηραμένο ψάρι απ’ τις βόρειες χώρες κι ήθελε πολλές μέρες μούσκεμα αλλά και καλό χτύπημα για να μαλακώσει.

Πιο πέρα ήταν μόνιμα κι ένας ακόμα ψαράς που πούλαγε το ψιλό, το Λευκαδίτικο το γαριδάκι για τηγάνι αλλά και για δόλωμα. Αυτό το πεντανόστιμο γαριδάκι το τρως και έτσι, ζωντανό, όπως κάναμε παιδιά όταν τύχαινε και το ψαρεύαμε κι εμείς με τα χέρια αλλά και ειδικά τώρα που… μάθαμε και το σούσι!  Το γαριδάκι αυτό το πιάνανε κλασσικά μέσα στο μικρό ή το μεγάλο ιβάρι μ’ εκείνες τις τριγωνικές μπόχες (απόχες) που περπατώντας στα ρηχά του ιβαριού τις σπρώχνανε και γέμιζαν γαρίδες, γαριδάκι, παούρους, καμιά χωματίδα, κούκους, κάνα χάβαρο, χέλια κι ότι άλλο είχε το ιβάρι.

Πολύ συχνά ένας φίλος μου που μου διηγήθηκε και το περιστατικό που γράφω, ψώνιζε γαριδάκι για το καλαμίδι του απ’ τον ψαρά ο οποίος έβαζε το γαριδάκι μέσα σ ένα χωνί από στρατσόχαρτο ή εφημερίδα, όπως βάζουν συνήθως τα ψάρια. Μια μέρα παρατήρησε ότι το χωνί ήταν… μικρότερο απ’ τις άλλες φορές και ρωτάει τον ψαρά. Πώς και μίκρυνε το χωνί  «Σ….»;  (ας μη πούμε το όνομα του). Λάθος έκαμες;

Μπά του απαντάει ο ψαράς, «δεν είδες πόσο ανέβηκε ο χρυσός»;
«Α, ναι μωρέ, δίκιο έχεις» του λέει ο φίλος μου, «ανέβηκε»  και πήγε κατευθείαν στις πέντε καμάρες για… ψάρεμα!

Παναγιώτης  Σκληρός        2021