Σκέτο, χωρίς αμύγδαλα
Κωνσταντίνος Κατωπόδης
Πάντα μου άρεσε το γλυκό κυδώνι. Η βαβά μου η Χριστίνα απ’ τα Σαββάτα έβαζε μέσα στο γλυκό καβουρδισμένα αμύγδαλα. Η μάνα μου το έφτιαχνε σκέτο. Σκέτο μου άρεσε πιο πολύ.
Όταν κατέβαινα στον κάμπο την εποχή που ωρίμαζαν τα κυδώνια, πάντα μου έλεγε να της φέρω μερικά. Το ‘χε κάθε χρόνο συνήθειο να φτιάχνει γλυκό ψιλοκομμένο.
Μου έλεγε πως παλιά, ήταν τόσο μεγάλη η παραγωγή κυδωνιών στον κάμπο, που κάλυπτε τις ανάγκες των νοικοκυριών της περιοχής και τα υπόλοιπα ερχόταν έμπορος και τα αγόραζε.
Στο λιβάδι της Καρυάς, οι κυδωνιές ανθίσανε και φέτος. Ένα θεός ξέρει βέβαια αν θα φτάσουν μέχρι την καρποφορία. Απ’ τη μία τα γηρατειά τους και απ’ την άλλη η εγκατάλειψη, τις κάνουν χρόνο με το χρόνο να καρπίζουν όλο και λιγότερο. Παρόλα αυτά, περνώντας απ’ το κάμπο, τις βλέπω να στέκουν ακόμα εκεί.
Και με λίγη προσοχή, σα να βλέπω μέσα στα φυλλώματά τους αγαπημένα πρόσωπα και εικόνες που πέρασαν απ’ τη ζωή μου και έφυγαν, ανεπιστρεπτί.
Έχω χρόνια να φάω γλυκό κυδώνι. Και τι δε θα ‘δινα για ένα πιατάκι! Σκέτο, χωρίς αμύγδαλα!
The Author All posts
1 Σχόλιο
Αγαπητέ , πόσο δίκιο έχετε! Υπάρχουν στη ζωή μας κάποιες λεπτομέρειες, που όσο κι αν έχουν τοποθετηθεί σε ψηλά ράφια, ως μη απαραίτητες, μας θυμίζουν το χρώμα που χρειάζεται για να είναι ανθρώπινη. Αλήθεια ξέρετε από κουφέτο; Και ο λόγος είναι για το γλυκό του κουταλιού που προσφέρουν στη Μήλο στους γάμους. Στο νησί αυτό προσφέρουν όχι «μπομπονιέρες» αλλά γλυκό του κουταλιού που παρασκευάζουν με μέλι, αμύγδαλα και ένα ειδικό μεγάλο κολοκύθι, από τα λίγα ζαρζαβατικά που αναπτύσσονται στο Κυκλαδονήσι με τη μακρόχρονη παράδοση.
Γλυκό του κουταλιού, λοιπόν, μια λεπτομέρεια της ζωής μας, που νομίζουμε πως την καλύπτουμε αγοράζοντας «παραδοσιακά γλυκά». Αλλά συγκρίνεται η γλυκόξινη μπουρνέλα (κορόμηλο) της γιαγιάς ή το κυδώνι χωρίς αμύγδαλα της μαμάς σας ,με το έτοιμο του σούπερ μάρκετ;
Παλιά, όταν ο ρυθμός της ζωής στα σπίτια ήταν διαφορετικός, το γλυκό του κουταλιού δεν έλειπε από κανένα ερμάρι. «Οι γυναίκες από ζάχαρη» φρόντιζαν γι αυτό. Κάθε εποχή είχε το δικό της. Επιστήμη και το ανακάτεμα των αρωμάτων…. άρωμα βανίλιας στο γλυκό του κουταλιού πορτοκάλι και περγαμόντο… κανέλα στον καφέ η μοσχοκάρφι στο ευρωπαϊκό τσάι.
Όμως αυτές οι μικρές ιεροτελεστίες της κουζίνας στην πραγματικότητα δεν αποσκοπούσαν στο να φτιάξουμε γλυκά και να τα φάμε. Ήταν πιο πολύ εκείνη η ζεστασιά της τρυφερής συνοχής, της συνεργασίας για κάτι ζεστό, απλό, χειρονακτικό, που ξεκούραζε το νου, απάλυνε τους κτύπους της καρδιάς και γέμιζε το σπίτι με άρωμα παρουσίας και μεράκι. Μας άρεσε να τα προσφέρουμε στους επισκέπτες μας και να τους γλυκαίνουμε με την καρδιά μας.( Και ..δεν ήταν και λίγοι αυτοί που μας χάρισαν αργότερα πίκρα από τη δική τους καρδιά).
Έχει φίλε μου (ας μου επιτραπεί η προσφώνηση) , μια ποίηση το γλυκό του κουταλιού κι ας μην φαίνεται σε όσους δεν κατέγιναν με αυτό. Έχει αμεσότητα και γνησιότητα. Είναι ό,τι βλέπεις. Κάποιες φορές η πρώτη ύλη του είναι δύσκολο να βρεθεί, όπως το λευκό μελιτζανάκι , ο λεμονανθός, το τριαντάφυλλο με ροδοπέταλα από τη δαμασκηνή μαγιάτικη τριανταφυλλιά ή οι αγριοφράουλες Κέρκυρας.
Ποίηση τελικά… δεν είναι μόνο να γράφεις στίχους… Ποίηση είναι το γνήσιο, το απέριττο, το φυσικό, το αβίαστο, αυτό που προσθέτει χωρίς να αλλοιώνει. Ποίηση είναι τα λόγια της γιαγιάς … «τους λεμονανθούς που θα κάνεις γλυκό πρέπει να τους αφήνεις να τους δουν τα αστέρια» ….εννοώντας ότι τους στεγνώνουμε τη νύχτα για να μην τους ξεράνει ο ήλιος. Ποίηση είναι και ν ανοίγεις το βάζο και να βρίσκεσαι στους απέραντους κήπους της Σεχραζάτ των παραμυθιών με τριανταφυλλιές ανθισμένες. Τελικά οι μικρές χαρές στη ζωή μας δίνουν αξία και περιεχόμενο στη καθημερινότητα.
Και συμφωνώ…γλυκό κυδώνι χωρίς αμύγδαλο …τέλεια γεύση.