Στους Δικούς μας «Μεγάλους»

Η πρώτη μέρα του Οκτώβρη είναι αφιερωμένη στην Τρίτη ηλικία.

Η Παγκόσμια Ημέρα των Ηλικιωμένων, γνωστή και ως «Παγκόσμια Ημέρα για την Τρίτη Ηλικία» υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το 1990, για να αποτίσει τον οφειλόμενο φόρο τιμής στους ηλικιωμένους, αλλά και να επισημάνει τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν.

Αυτό το άρθρο (αν και καθυστερημένα) είναι αφιερωμένο στους δικούς μας «μεγάλους» ανθρώπους που υπάρχουν ή υπήρξαν στην ζωή μας. Στις δικές μας» ρυτίδες» που χαράχτηκαν στα πρόσωπα των γονιών και των παππούδων μας και έχουν αλλοιώσει για τα καλά την όψη και τη δύναμή τους. Αυτές που αρχίζουν να σκαλίζουν σιγά σιγά και τα δικά μας πρόσωπα. Στενάχωρο αφού κάθε «χαράκι» μαρτυράει και το χρόνο που περνάει και τους απομακρύνει από κοντά μας ολοένα. Όμως σε αυτές αποτυπώνονται τόσα πολλά…Οι ρυτίδες δεν είναι απλά γηρατειά.

Είναι βαθιά χαμόγελα και δυνατά γέλια από τις χαρές , τα γλέντια και τις όμορφες μέρες που έζησαν.

Είναι πόνος από το κοιλοπόνεμα της γέννας .

Είναι αντανάκλαση του κόπου από το φόρτωμα του κεφαλιού και από το μόχθο του μεροκάματου.

Είναι η αγωνία και ο φόβος στην φουρτούνα και το παρακάλι στον Αη Νικόλα να περάσει η θύελλα.

Είναι το δάκρυ που αυλακώνει το δέρμα στην ανυμπόρια στο πένθος, στη μοναξιά και στα βάσανα.

Είναι το στόμα που δεν σταματάει να ορμηνεύει, να εύχεται, να ιστορεί, να μαλώνει.

Είναι η ίδια η ζωή… Η ζωή τους που «έπλασε» τη δική μας. Οι μανάδες οι πατεράδες οι παππούδες μας που κάποτε υπήρξαν νέοι όμορφοι και αζάρωτοι σαν εμάς.

Πολλοί από αυτούς έφυγαν «άγουροι» και τα λίγα σημάδια που άφησε πάνω τους ο χρόνος δεν πρόλαβαν να γίνουν βαθιά. Κι όμως είναι ακόμα κοντά μας γιατί ζουν για πάντα μέσα μας.

Κάποιοι είναι ακόμα εδώ μαζί μας , μεγαλώνουν και συνάμα ξαναγίνονται μικρά παιδιά. Σε διασκεδάζουν με το «παιδικό» τους μυαλό που έχει μείνει πίσω στα μικρά τους χρόνια. Με τις ασυνάρτητες προτάσεις, με τις δύσκολες λέξεις που δεν μπορούν να πουν μία σωστά αλλά και σε κουράζουν σε στεναχωρούν . Γιατί γίνεσαι εσύ ο «αρχηγός» τους και κρέμονται από πάνω σου για αγάπη για φροντίδα για κατανόηση. Όπως έκαναν εκείνοι τότε για σένα. Όταν ήταν νέοι, όμορφοι δυνατοί …σαν κι εσένα.

Γιατί η ζωή τρέχει στον χρόνο και ο χρόνος ακολουθεί τη σειρά !

Σε αυτούς που έφυγαν και σε αυτούς που είναι ακόμα εδώ, στους δικούς μας «μεγάλους » είναι αφιερωμένο αυτό το βίντεο με την ευχή οι άνθρωποι να γεράζουν και να ζουν γεμάτα όμορφα χρόνια . Να αφήνουν ανεξίτηλο το σημάδι τους με την αγάπη, την καλοσύνη τους την σημαντικότητά τους, πριν ταξιδέψουν στο» φως». Κι εμείς ας μάθουμε να αγαπάμε τις δικές μας ρυτίδες. Να τις κάνουμε γνώση και δύναμη για αυτά που ακολουθούν… για την δική μας «γωνιά».

Ευχαριστώ θερμά τον Γιάννη Νάκο, μουσικό, για την μελοποίηση και ερμηνεία του τραγουδιού «Ταξίδι στο Φως» που ακούγεται στο Βίντεο

Πηγή: https://meganisilife.wordpress.com/