Η θειά Χρυσαυγή στο σύννεφο της Αιωνιότητας

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Η θειά μου η Χρυσαυγή έφυγε πλήρης ημερών. Πάει να συναντήσει τον άνδρα της τον λατρεμένο μας μπάρμπα Σπύρο αλλά και τα τρία αδέλφια της, τον Έκτορα, τον παπα Νίκο και τον Λεωνίδη της.

Η θειά Χρυσαυγή ήταν το μικρότερο παιδί της οικογένειας της Κωνσταντίας και του Αποστόλη Φραγκούλη. Ήταν η χαϊδεμένη της γιαγιάς που έκανε τα πάντα να την προικίσει και να την καλοπαντρέψει. Η Εγκλουβή ήταν κακοτράχαλη για το λεπτεπίλεπτο κοριτσάκι που δεν είχε βγει στους αγρούς και τα φακοχώραφα. Τα λεπτά χεράκια της έμαθαν να κεντάνε την καρσάνικη βελονιά και την σταυροβελονιά . Η θειά Χρυσαυγή έφτιαχνε τα προικιά της από 15 χρονών. Και η αγωνία στην οικογένεια ήταν να πάρει άντρα ευγενικό που θα την άφηνε να μεγαλώσει τα παιδιά της. Ο πρίγκηπας ήρθε από τη νότια ακτή της Λευκάδας και ήταν ο μπάρμπα Σπύρος ο Κολυβάς. Υποσχέθηκε στην οικογένεια που του παρέδωσε τη Χρυσαυγή  με προίκα και μετρητά ότι δεν θα την έβαζε στις αγροτικές δουλειές.

Έτσι η θειά Χρυσαυγή παντρεύτηκε στη Βασιλική, δηλαδή στα πίσω χωριά όπως τα λέγανε τότε, και η γιαγιά έμεινε για πάντα αποκομμένη κι απελπισμένη που η μοναχοκόρη της θα έμενε μακριά πολύ μακριά στα πέρατα του νησιού και δεν θα την έβλεπε συχνά καθώς οι συγκοινωνίες ήταν τότε δύσκολες.

Τον θυμάμαι το γάμο της θειάς Χρυσαυγής, θυμάμαι που πήγαμε στην αγορά και αγοράσαμε υφάσματα για τα ρούχα που θα έραβε η μοδίστρα για τη νύφη, θυμάμαι και τα κοσμήματα που είχε διαλέξει, ένα μενταγιόν χρυσό με το ελάφι της Ρόδου αλλά και τα σκουλαρίκια της που κρέμονταν σαν φαναράκια. Θυμάμαι και το νυφικό της δαχτυλίδι, σαϊτα αν δεν με απατάει η μνήμη μου. Της τα αγόρασε όλα ο γαμπρός κι εγώ θαύμαζα κι έλεγα μια μέρα που θα παντρευτώ θα μου πάρει κι εμένα ο γαμπρός υφάσματα να ράψω και θα με στολίσει με χρυσά κοσμήματα.

Ο γάμος ήταν περίλαμπρος και η θεία Χρυσαυγή φορούσε ένα υπέροχο νυφικό σε στύλ σπανιόλικο και ήταν μια νύφη πολύ εντυπωσιακή.

Και βέβαια έγινα παρανυφάκι στο γάμο της θειάς Χρυσαυγής γιατί ήμουν το μπαμπίνι της (κουκλάκι ) και με αυτό το προσωνύμιο με αποκαλούσε μέχρι το περσινό τελευταίο καλοκαίρι που την είδα.

Η θειά Χρυσαυγή εκεί στη Βασιλική έφερε στον κόσμο το πρώτο της παιδί, την Κική κι ήταν πολύ χαρούμενη αλλά στην πραγματικότητα ήθελε να κάνει το αγόρι για να διαιωνισθεί η ρίζα του άντρα της Σπύρου Κολυβά. Κι έτσι έμεινε πάλι έγκυος κι αυτή τη φόρμα έκανε τα δίδυμα, την Ουρανία και το Βασιλάκη. Αυτά τα δίδυμα ήρθαν πρόωρα και έμειναν στο σπίτι μας μετά τη θερμοκοιτίδα. Και τα τάιζε η μαμά μου με το σταγονόμετρο γιατί η θειά Χρυσαυγή ήταν αδύναμη και την έστειλαν στο σπίτι της στη Βασιλική να φάει και να δυναμώσει.

Όλοι τη θυμόμαστε την ιστορία των διδύμων διότι η μαμά πάντα ανέφερε αυτή την περιπέτεια με το μεγάλωμα των διδύμων στο σπίτι μας λες και σημάδεψε την ύπαρξή της. Ή μάλλον τη σημάδεψε γιατί κουράστηκε πολύ και μετά έπαθε μελαγχολία κι ένα είδος ελαφράς κατάθλιψης.

Μεγάλωναν τα δίδυμα και η Κική μα ήρθε μια μεγάλη αναποδιά. Η θειά Χρυσαυγή ξαφνικά παρέλυσε και την πήγε ο πατέρας μου στην Αθήνα μαζί με το μπάρμπα Σπύρο. Η διάγνωση ήταν η χειρίστη, η θειά Χρυσαυγή έπασχε από κατά πλάκας σκλήρυνση μια ασθένεια που παρέλυε τους μυς και μπορεί να έφερνε πλήρη παράλυση και γοργό θάνατο.

Η οικογένεια έπεσε σε βαθειά και αναπόδραστη μελαγχολία. Το κορίτσι τους, η μονάκριβή Χρυσαυγή τους, έπαθε μια ασθένεια της οποίας δεν υπήρχε γιατριά. Προσευχές και δεήσεις γίνονταν στο σπιτικό μας να γίνει καλά και να γυρίσει από την Αθήνα για να μεγαλώσει τα παιδιά της. Και πράγματι μετά από έντονη θεραπεία με κορτιζόνη που την φούσκωσε και αλλοίωσε το λεπτεπίπελτο προσωπάκι της, η θειά Χρυσαυγή σηκώθηκε από την αναπηρική καρέκλα και γύρισε στη Βασιλική στην οικογένειά της.

Η θειά Χρυσαυγή δεν τόβαλε κάτω, πάλεψε την αρρώστια της μέχρι το τέλος και τη νίκησε. Μέχρι τα 87 της χρόνια με δυσκολία περπατούσε αλλά περπατούσε και ποτέ δεν δέχθηκε την αναπηρία της.

Ήταν σπουδαία νοικοκυρά και μαγείρισσα και όταν ήμουν φοιτήτρια πάντοτε την επισκεπτόμουν στη Βασιλική. Εκείνη με τη βοήθεια της Ουρανίας της, ετοίμαζε λουκούλεια γεύματα γιατί ήμουν η πολυαγαπημένη της, η ακριβή της ανιψιά, το μπαμπίνι της. Άλλωστε, μέχρι να παντρευτεί έμενε στη Λευκάδα στο σπίτι μας και με μεγάλωνε με στοργή και φροντίδα.

Όταν την επισκεπτόμουν πάντα έβγαζε από τη σερβάντα της 200 δραχμές και μου έδινε χαρτζιλίκι. Ήταν γενναιόδωρη μαζί μου και είχαμε αυτή τη σύνδεση την παραπάνω οι δυό μας. Κι εγώ όταν επέστρεφα στη Λευκάδα από τον Καναδά πάντα την επισκεπτόμουν και λέγαμε τα ωραία δικά μας και γελούσαμε με τα παιδικά μου χρόνια. Ήθελε να τα θυμάται και να μου τα θυμίζει.

Τώρα έφυγε για πάντα κόβοντας τις ρίζες της οικογένειας Φραγκούλη. Τώρα πετάει στα σύννεφα απαλλαγμένη από το βάρος του σώματός της που η αρρώστια τη δυσκόλευε να μετακινήσει. Τώρα θα συνευρίσκεται αιώνια με τους αγαπημένους της.

Συλλυπητήρια στα ξαδέρφια μου Κική, Βασιλάκη και Ουρανία. Οι ευχές της από ψηλά να σας συνοδεύουν.

Θειά Χρυσαυγή να δώσεις χαιρετίσματα σε όλους και να μου φιλήσεις την Πεταλούδα που πάντα ζήλευε την ιδιαίτερη αγάπη μας. Τώρα μπορεί να σε διεκδικεί ολομόναχη.

Αντίο!
Η ανιψιά σου
Ιουστίνη