Η πρώτη ανθισμένη αμυγδαλιά

Είναι μικρή, μια σταλίτσα, σε σχέση με το μέγεθος που μπορεί να φτάσει το δέντρο. Την βρήκα δίπλα στο δρόμο πριν από τη βροχή.

Η πρώτη εικόνα ανθισμένης αμυγδαλιάς για φέτος. Ήταν ολάνθιστη και πανέμορφη. Την είδα πάλι χτες μετά τη βροχή. Η βροχή σκόρπισε τα άνθη της στο δρόμο. Ήταν όμως εξίσου θεσπέσια γιατί είχαν ανθίσει ακόμα και τα μικρά μπουμπουκάκια.

Η αμυγδαλιά ανθίζει πρώτα από όλα τα φυτά. Προσφέρει όμορφες εικόνες, ευχάριστο ξάφνιασμα μέσα στη μουντάδα του χειμώνα και αποδεικνύει τη σοφία και την πρόνοια της φύσης.

Για τη χάρη της έχουν γραφτεί ποιήματα και τραγούδια και έχει ανθίσει στον καμβά διάσημων ζωγράφων.

«Την εποχή άνθισης της αμυγδαλιάς στην αρχαία Αθήνα, γίνονταν τα «Ανθεστήρια». Στη διάρκεια τους, οι γονείς στεφάνωναν τα τρίχρονα παιδιά, ίσως γιατί άρχιζε η άνοιξη της ευχάριστης ζωής τους.

Η αμυγδαλιά ανθίζει νωρίς, επειδή σε σχέση με τα άλλα φυτά έχει «ατελή» άνθη. Αυτό δημιουργεί προβλήματα με την απαραίτητη παρουσία των εντόμων που θα μεταφέρουν τη γύρη από το αρσενικό λουλούδι στο ωάριο του θηλυκού λουλουδιού, για να γίνει η γονιμοποίηση.» Αν, λοιπόν, η αμυγδαλιά άνθιζε αργότερα, μαζί με τα άλλα φυτά, υπήρχε ο κίνδυνος τα έντομα που τη γονιμοποιούν να προτιμούσαν τα άλλα λουλούδια. Έτσι, ανθίζοντας νωρίς και μόνη της διασφαλίζει την παρέμβαση των εντόμων που είναι αναγκασμένα, θέλοντας και μη να την προτιμήσουν.