Περί ανθρωπιάς και πόνου

Ο κάθε άνθρωπος που αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα σωματικό ή ψυχικό το μόνο που έχει ανάγκη είναι η ατομική του προσπάθεια με σκοπό την ίαση του. Για αυτό το σκοπό υπάρχουν οι ειδικοί άνθρωποι να τον καθοδηγήσουν.

Όμως χρειάζεται και τη στήριξη των ανθρώπων γύρω μας.

Γιατί η αλήθεια είναι ότι κανείς μας δεν μπορεί να νιώσει το πρόβλημα του άλλου εκτός από αυτόν που το βιώνει. Μπορεί να το κατανοήσει όχι όμως να το νιώσει. Από κει και πέρα υπάρχουν δύο ενδεχόμενα ή αδιαφορεί (δικαίωμα του) ή προσπαθεί να βοηθήσει με κάποιο τρόπο χωρίς απαραίτητα να του ζητηθεί μέχρι εκεί που εκείνος δεν θα νιώσει ότι πιέζει τον εαυτό του ώστε να επιβαρυνθεί ο ίδιος σωματικά ή ψυχικά. Μέχρι εκεί καλά.

Δεν είναι απαραίτητες άσκοπες συμβουλές, αόριστες γνώμες χωρίς την απαραίτητη γνώση. Μόνο κατανόηση ότι ένας άνθρωπος δυσκολεύεται εξαιτίας ενός σωματικού προβλήματος (π.χ μια καταπόνηση στο μυοσκελετικό του σύστημα) ή ψυχικού (π.χ μία περίοδος άγχους ή θλίψης) και μια οικειοθελή προσπάθεια από τη μεριά μας ώστε να απαλύνουμε την καταπόνηση του εφόσον εξακολουθεί να είναι ενεργό μέλος της καθημερινότητάς μας.

Διαφορετικά σιωπή!

Ο ίδιος γνωρίζει τι χρειάζεται για να βοηθηθεί και προφανώς έχει ζητήσει την εξειδικευμένη συμβολή στο θέμα του.

Γιατί άλλο ανθρωπιά (παρερμηνευμένη έννοια στις μέρες μας) και άλλο οίκτος και ενοχή ότι πρέπει να βοηθήσουμε γιατί το επιβάλλει ο λόγος που έχει ο καθένας μας στο μυαλό του άσχετα από το γεγονός ότι κάποια στιγμή ίσως έχουμε βιώσει κάτι ανάλογο. Αλλά όπως ανέφερα κάνεις μας δεν μπορεί να νιώσει τον ίδιο πόνο του άλλου (φυσιολογικό και μη κατακριτέο) παρά μόνο αν θέλουμε (και όχι γιατί πρέπει) να  καταλάβουμε τις επιπτώσεις και να προσπαθούμε να βοηθάμε…

Επίσης αυτή τη δύσκολη περίοδο που βιώνουμε ένα κοινό πρόβλημα εξαιτίας της πανδημίας, κάποιοι νοσούν, κάποιοι τρομοκρατούνται και κάποιοι δεν τους ενδιαφέρει.

Δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο από κατανόηση στο τι περνάει ο καθένας μας (νοσεί ή φοβάται), ατομική προσπάθεια και σεβασμό στον εαυτό μας και στους συνανθρώπους μας στη προσπάθεια τους να προστατευτούν (άσχετα αν εσύ δεν θέλεις να το κάνεις για τον εαυτό σου, είναι υποχρέωση σου να έχεις ευσυνειδησία).

Ούτε λόγια, ούτε φήμες , ούτε πανικός, ούτε  αποστροφή και γενικά αυτό το μπάχαλο της κρεατομηχανής και της γκιλοτίνας και της πυράς!

Γιατί τότε φίλοι μου δεν θα είμαστε Άνθρωποι αλλά κτήνη.

        Υγεία σε όλους και υπομονή.

        Ειρήνη Περδικάρη