Η ιστορία κάθε τόπου γράφεται από την κοινωνία του

«…Γίνεται σαφές πως για ότι συμβαίνει σε έναν τόπο, το οποίο εκ των υστέρων δεν είναι αποδεκτό και συγκεντρώνει τα βέλη, τις κριτικές οι ευθύνες δε μπορεί να επιρρίπτονται σε κάποια πρόσωπα αλλά είναι σωστό να επιμερίζονται ανάλογα σε ολόκληρη την τοπική κοινωνία. Με λίγα λόγια η ιστορία του κάθε τόπου γράφεται από τον κοινωνία του…»*

Οι περισσότερες συζητήσεις που γίνονται αυτές τις μέρες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με αφορμή την επικείμενη παραχώρηση της παραλίας του κάστρου και την καταστροφή της, είναι απόλυτα ενδεικτικές όλων όσων αναφέρονται παραπάνω. «Υπάρχει ένα κακό παμφάγο ιδιωτικό κεφάλαιο που έρχεται να μας αρπάξει την παραλία.» Πάνω σε αυτό πλέκεται ένα γαϊτανάκι ασυναρτησίας και ασυνεννοησίας. Ξεχνάμε πως δεν προέκυψε ξαφνικά το παμφάγο κεφάλαιο αλλά εμείς το καλέσαμε με δημόσια πρόσκληση. Εμείς, επίσης του παραχωρήσαμε αυτά που ζήτησε αδιαμαρτύρητα.

Κι όταν λέω «εμείς» εννοώ αυτοί  που εκλέξαμε και τους αναθέσαμε να προστατεύουν τα συμφέροντα της πόλης μας. Προκειμένου όμως να στοχαστούμε, να κάνουμε αυτοκριτική, για άλλη μια ακόμη φορά θα βγάλουμε την ουρά μας απέξω, ακολουθώντας το γνωστό μοτίβο: Φταίει πάντα κάποιος άλλος, ο δήμαρχος, ο βουλευτής, το κράτος, οι ξένοι, το μεγάλο κεφάλαιο...

Ένας κόσμος πάντα αθώος και πάντα θύμα, που κάποιοι άλλοι γράφουν την ιστορία του, ένας κόσμος νηπίων, που πάντα τον χαϊδεύουν, τον λένε και «σοφό λαό».  Η μη προσωποποίηση των ευθυνών εντείνει τον λαϊκισμό, βοηθά την ασυναρτησία και την θολούρα στην κατανόηση των προβλημάτων.  

Αν μετά την ψήφο τους στις αυτοδιοικητικές εκλογές οι πολίτες αφιέρωναν λίγο χρόνο να παρακολουθήσουν κάποια δημοτικά συμβούλια,  θα έβλεπαν τα αποτελέσματα της ψήφου τους. Θα έβλεπαν την ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού που επέλεξαν να τους εκπροσωπεί σε όλες σχεδόν τις παρατάξεις και διαχρονικά. Αν μάλιστα είχαν και την λίστα με τους σταυρούς προτίμησης, που έχουν λάβει οι εκπρόσωποι τους στο δημοτικό συμβούλιο, κάποιοι μπορεί να κλονίζονταν.

Αγαπητοί μου, το δημοτικό συμβούλιο εκλέγεται από την κοινωνία και οι εκάστοτε εκλεγέντες, μας μοιάζουν. Τους θέλουμε, τους ζητάμε να μας εξυπηρετούν, όχι στα νόμιμα, που γίνονται αυτόματα, αλλά σε κάθε είδους παρανομία, παρατυπία, εξαίρεση. Θέλουμε να φροντίζουν  να αποζημιωνόμαστε ακόμα και για τις λάθος επιλογές μας.  Ζητάμε να έχουμε νερό χωρίς να πληρώνουμε, να μας μαζεύουν τα σκουπίδια που πετάμε στο δρόμο, να εξαιρεθούμε από κάθε υποχρέωση, ηθική και υλική ως πολίτες απέναντι στο κοινωνικό σύνολο. Αυτό θέλουμε και για αυτό επιλέγουμε τους… «κατάλληλους» για αυτές τις δουλειές.

Έχει παρατηρηθεί, πως μετά την πολύχρονη, πρώτα κοινωνική και μετά οικονομική κρίση, αντί να γίνουμε σοφότεροι, σε κάθε εκλογές, χαμηλώνουμε τον πήχη στην επιλογή είτε των τοπικών εκπροσώπων μας είτε πανελλαδικά.

 Βγήκαμε να διαμαρτυρηθούμε, για ισονομία, σωστή λειτουργιά του κράτους, και των θεσμών, των υπηρεσιών, για ξεκάθαρους και χωρίς αστερίσκους κανόνες λειτουργίας της Δημόσιας Διοίκησης. Ποτέ. Αντίθετα θυμάμαι καλά πως συγκεντρωθήκαμε και ζητήσαμε  διακαώς  εξαιρέσεις από την ισονομία σε άλλες περιπτώσεις.

  Η επαναστατικότητά μας εξαντλείται σε βρισιές και ασύντακτες κραυγές και κάθε φορά οι επιλογές μας ξύνουν τον πάτο του βαρελιού. Αλληλοσυγχαιρόμαστε, είμαστε οι περιούσιοι, οι εξυπνότεροι, αλλά βρωμίζουμε και καταστρέφουμε τον δημόσιο χώρο, αδιαφορούμε για την πόλη, τους δρόμους, τα πεζοδρόμια, τον ελεύθερο χώρο, το νησί, την πορεία του, για να μπορούμε στη συνέχεια, να βρίζουμε αυτούς  που καταλαμβάνουν το… «χώρο» που εμείς  τους αφήσαμε ελεύθερο με την αδιαφορία μας.

Ο πολιτισμός μας… «ξεχείλισε» φέτος  στο κηποθέατρο, κυλάει στα καντούνια. Ετοιμαζόμαστε για ένα καλό φθινόπωρο με εκδρομές και γεμάτες τσέπες,  έχοντας αναθέσει στους άλλους να να φροντίζουν τις τύχες της πόλης. Μέχρι που ήρθε το θέμα της παραλίας. Για την ακρίβεια το θέμα είναι στο προσκήνιο εδώ και ενάμιση χρόνο.

( Σε αυτό το διάστημα μόνο εμείς με τις μικρές μας δυνάμεις και με κάθε αφορμή, το φέρναμε και το ξαναφέρναμε στην επιφάνεια από αυτή τη ιστοσελίδα.)

«Το πρόβλημά μας είναι ότι μας λείπει η αυτογνωσία και η αυτοσυνειδησία. Μας λείπει οπωσδήποτε η αλήθεια και ζούμε συνεχώς με αυταπάτες. Εάν δεν συμφιλιωθούμε και δεν συμβιβαστούμε με την αλήθεια τότε το πρόβλημα μας θα παραμένει μονίμως άλυτο….»*

ΥΓ. Για να αποφευχθεί οποιαδήποτε παρανόηση τονίζουμε πως: Όλοι οι πολίτες της Λευκάδας  είμαστε υπεύθυνοι που επιτρέψαμε να φτάσει στο παραπέντε το θέμα της παραλίας. Στην παρούσα φάση όμως, τα παραπάνω γραφόμενα, έχουν μόνο αξία αναστοχασμού και προβληματισμού. Όλοι μας, από όποιο πόστο βρίσκεται ο καθένας, πρέπει να συνεχίσουμε ασταμάτητα τις προσπάθειες να σώσουμε την παραλία. Είναι θέμα τιμής και γοήτρου, είναι ο αγώνας του «καλού» με το «κακό».

* (Απόσπασμα από το βιβλίο του Νίκου Κονδυλάτου: «Η Λευκάδα αύριο» – Από την τουριστική μονοτροπία στη διαλεκτική της βιωσιμότητας, εκδόσεις fagottobooks, 2017)

Διαβάστε για την απειλούμενη καταστροφή της παραλίας του Κάστρου στους παρακάτω συνδέσμους:

Το Εφιαλτικό σενάριο
Απόψεις για την παραχώρηση της παραλίας του Κάστρου
Κυριάκος Σφέτσας: Η παραλία του κάστρου και η «δέουσα καθαρή απόδοσή της» στον Λευκαδίτικο Λαό
Στο σημείο μηδέν η υπόθεση του Τουριστικού Περιπτέρου στο Κάστρο
Οι αμμοθίνες της παραλίας του Κάστρου και τα κρινάκια της άμμου
Ανάπτυξη ή σκουπίδια στην παραλία του Κάστρου;
Που θα δημιουργηθούν οι… σουίτες στην παραλία του Κάστρου!
Δύο επισημάνσεις σε ένα δημοσίευμα για το Τουριστικό Περίπτερο
Η συζήτηση για το Τουριστικό Περίπτερο…
Στο Κάστρο «επιχείρησε»: η Αριστερά, το ΠΑΣΟΚ της αστακομακαρονάδας και η Λαϊκή δεξιά