Οι βλαπτικές συνήθειες του copy paste (και ο κ. Θοδωρής Γεωργάκης)

Στις 7 Απριλίου 2024 συμπληρώθηκαν 10 χρόνια αφότου το «Άρωμα Λευκάδας» ξεκίνησε το ταξίδι του στο Διαδίκτυο και 12 χρόνια  αφότου η ίδια ξεκίνησα να εκφράζομαι δημόσια.

Συνταξιοδοτήθηκα νέα και έχοντας συνηθίσει από 20 χρονών να δουλεύω, η ενασχόλησή μου με την ιστοσελίδα κάλυπτε και την ανάγκη της  απασχόλησης. Η ιστοσελίδα δεν ασκεί εμπορική δραστηριότητα, δεν εισπράττει  χρήματα από οποιαδήποτε πηγή, βιοπορίζομαι από τη σύνταξή μου.

Διεκδίκησα και πέτυχα, φύσει και θέσει, απόλυτη ανεξαρτησία και ελευθερία από κόμματα, πρόσωπα, παράγοντες και καταστάσεις. Αυτό έχει το κόστος του, αλλά για την αφεντιά μου είναι παράσημο. Δούλεψα και δουλεύω σκληρά και πολλές ώρες.  Η ίδια κάνω όλες τις δουλειές της ιστοσελίδας, κάποιες μέρες έχω σπάσει και ρεκόρ με 18 ώρες δουλειάς.

Ακολούθησα πιστά και χωρίς παρεκκλίσεις αυτό που υπάρχει αναρτημένο από το 2014 στην ιστοσελίδα στην ενότητα: Σχετικά με μας.

Σε αυτά τα 12 χρόνια ανεβοκατέβηκα άπειρες φορές τα σκαλοπάτια των Βιβλιοθηκών του νησιού, διάβασα τόμους βιβλίων, αντέγραψα από βιβλία, εφημερίδες, περιοδικά και μετέφερα στο διαδίκτυο πλήθος θεμάτων, άρθρων ακόμα και ολόκληρα βιβλία με θέματα ιστορίας, λαογραφίας και πολιτισμού του νησιού. Αγόρασα λευκώματα με φωτογραφίες, ζήτησα άλλα και δανείστηκα επίσης, με ένα και μόνο αντικειμενικό σκοπό, την πεποίθηση πως αν γνωρίσεις τον τόπο σου, την ιστορία του, το φυσικό περιβάλλον του,  τις συνήθειες και  τα επιτεύγματα των προγόνων σου, τότε μόνο θα τον αγαπήσεις και θα τον προστατεύεις.

Το «Άρωμα Λευκάδας» έχει ένα τεράστιο πλούτο υλικού. Όλα τα θέματα που αντέγραψα από βιβλία και λευκώματα δεν υπήρχαν σε ηλεκτρονική μορφή, μεταφέρθηκαν στο Διαδίκτυο για πρώτη φορά με πολύ κόπο. Η ανακάλυψη ενός θέματος για δημοσίευση προϋπέθετε πολλή έρευνα και μελέτη. Το υλικό που συγκεντρώθηκε δεν υπήρχε κάπου καταγραμμένο, ανακαλύφθηκε βήμα, βήμα. Αυτός  είναι και ο λόγος που για το ίδιο θέμα υπάρχουν διαχρονικά πολλές δημοσιεύσεις, ανάλογα με το νέο υλικό που προέκυπτε κάθε φορά. Αρκετές φορές ερευνητές αλλά και φοιτητές  μου έχουν ζητήσει την άδεια να κάνουν χρήση του υλικού μας, την οποία απλόχερα παραχωρώ με μόνη προϋπόθεση να αναφέρουν τη σελίδα ως πηγή, τίποτα άλλο.

Ο κ. Θοδωρής Γεωργάκης, όπως αυτοσυστήνεται, ασχολείται, μεταξύ άλλων, με τη συγγραφή βιβλίων λαογραφικού περιεχομένου!  Δεν ήταν στις προθέσεις μου ούτε να κάνω κριτική βιβλίων ούτε ετυμολογία των λέξεων στην περίπτωσή του. Αναγκάζομαι όμως. Έστελνε κατά καιρούς άρθρα -στην αρχή ποιήματα- τα οποία και δημοσίευα. Κάποιες φορές ούτε που τα διάβαζα και από έλλειψη χρόνου αλλά κυρίως επειδή δεν είναι στις προτιμήσεις μου το πομπώδες ύφος τους καθώς και η γλώσσα που βρίθει υπερβολών και στόμφου.

Διαμένει στην Αθήνα και από εκεί έγραψε το βιβλίο του Λευκαδίτικα λαϊκά Μουσικά μονοπάτια. Τυχερός, αφού ούτε πηγές ούτε βιβλιοθήκες χρειάστηκε.

Με έκπληξη έβλεπα τους τελευταίους μήνες σε συνέχειες  σε ιστοσελίδα, που όπως γράφει, έχει  αντικείμενο Διαφήμιση/Μάρκετινγκ,  κείμενα από το παραπάνω βιβλίο  και πλήθος εικόνες από την ιστοσελίδα μου, χωρίς να αναφέρει ποια είναι η πηγή από όπου αντλεί. Δημοσιεύσεις διανθισμένες με διαφημίσεις για πιτσαρίες, καταλύματα, σκάφη αναψυχής κ.λπ. Κάθε  δημοσίευση μάλιστα κοινοποιούταν από τον ίδιο σε πάνω από 10 ομάδες του facebook για την προβολή του βιβλίου.

 Αναγκάστηκα να  αγοράσω το βιβλίο. Όπως κατάλαβα από μια γρήγορη ματιά, το βιβλίο θα μπορούσε να γραφτεί όχι μόνο από την Αθήνα αλλά και από τη  Νέα Υόρκη!  Δεν χρειάζεται να ανεβοκατεβαίνει κάποιος στις Βιβλιοθήκες. Ας είναι καλά το διαδίκτυο και το copy paste! To copy paste ούτε κακό είναι ούτε απαγορεύεται, φτάνει αυτός που το κάνει να παραπέμπει ακριβώς στην πηγή από όπου αντλεί κείμενα και εικόνες. Αν δεν το κάνει, σημαίνει πως καρπώνεται τον κόπο και την προσπάθεια άλλων που μόχθησαν  και πουλά αυτά που εκ του πλαγίου απέκτησε. Στις 360 σελίδες του βιβλίου υπάρχουν πάνω από 180 φωτογραφίες μεγάλου μεγέθους, πολλές άσχετες με το θέμα του βιβλίου. Σε ελάχιστες αναφέρεται τίνος είναι και από που τις πήρε. Ευλόγως κάποιος αναγνώστης μπορεί να αναρωτηθεί τι ακριβώς «πουλά» το βιβλίο, το κείμενο ή τη συγκίνηση που αποπνέουν οι παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες;

Ο Σπύρος Αθ. Σκλαβενίτης από το Κατωχώρι είναι ένας σημαντικός Λευκαδίτης, γνωστός μόνο στους ασχολούμενους με την λαογραφία. Στη δεκαετία του 1990 έκανε μια  πρωτογενή έρευνα στα χωριά για τα πρόσωπα που είχαν σχέση με τη μουσική, τους χορούς και τους οργανοπαίκτες στο νησί μας. Έρευνα μοναδική για τη Λευκάδα με μαγνητοφωνημένες συνεντεύξεις, τεκμηριωμένη και ως προς το περιεχόμενο και σεβόμενη τη δεοντολογία. Το 2012 με τη βοήθεια ειδικού ανέβασε ένα μικρό μέρος της εργασίας του στο Διαδίκτυο. Δημιουργήθηκε έτσι μια  ιστοσελίδα άγνωστη και με ελάχιστη αναγνωσιμότητα. Για να την εντοπίσεις στο Διαδίκτυο με έρευνα, έπρεπε να φτάσεις στη 10η σελίδα αναζήτησης του Google. Τυχαία την ανακάλυψα, ψάχνοντας άλλο θέμα σε κάποιο από τα πολλά ξενύχτια μου, αναζητώντας θέματα που αφορούν τη Λευκάδα. Δημοσίευσα δυο άρθρα στις 14/9 και στις 17/10/2020, αναγράφοντας και τον δημιουργό και το λινκ της ιστοσελίδας που το βρήκα.
Μετά από δυο μήνες ο κ. Γεωργάκης ξεκίνησε τις πρώτες δημοσιεύσεις για τα Μουσικά μονοπάτια του.  Τυχαίο; Μάλλον όχι. Δεν διάβασα όλο το βιβλίο του αλλά  μόνο σκόρπια.  Στο βιβλίο δεν υπάρχει ούτε μια παραπομπή, όπως γίνεται στα κανονικά βιβλία, δηλαδή, στο κείμενο που διαβάζεις δεν ξέρεις ποιο κομμάτι είναι του συγγραφέα και ποιο αντλείται από κάποια άλλη πηγή. Τυχαία και με την πρώτη ματιά ανακάλυψα στις σελίδες 93,  96, 140 και 153 να υπάρχουν αυτούσια κομμάτια από την εργασία του Σπύρου Σκλαβενίτη χωρίς να αναφέρεται ούτε ο συγγραφέας ούτε η πηγή από την οποία αντλεί. Ούτε κι εγώ θα το καταλάβαινα, αν δεν είχα δημοσιευμένη  την  εργασία του να την αντιπαραβάλω. Πόσο μάλλον ένας απονήρευτος αναγνώστης, που κινδυνεύει να εκλάβει τις πηγές, που επικαλείται ο Σκλαβενίτης, ως πηγές έρευνας του συγγραφέα!

Επί πλέον ο κ. Θ.Γ. χρησιμοποιεί μεγάλο όγκο υλικού από το βιβλίο του Πανταζή Κοντομίχη Δημοτικά Τραγούδια της Λευκάδας. Επισημαίνω, σε όσους δεν το γνωρίζουν, πως ο αείμνηστος Πανταζής Κοντομίχης  είναι ο σημαντικότερος λαογράφος της Λευκάδας. Όχι μόνο γιατί ερεύνησε και συγκέντρωσε τεράστιο όγκο υλικού, 738 δημοτικά τραγούδια, αλλά κυρίως  γιατί  η έρευνά του είναι πλήρως τεκμηριωμένη. Δες φωτογραφίες από τις παραπομπές του.

 Σε όλα τα τραγούδια του βιβλίου του Κοντομίχη, που αντιγράφει ο κ. Θ.Γ.,  υπάρχει μια ηθελημένη «θολούρα» ώστε να μην καταλαβαίνεις τι και από που προέρχεται το καθένα. Φτάνει μάλιστα στο σημείο κάποιες φορές, ενώ διαβάζουμε ένα τραγούδι, που περιέχεται στο βιβλίο του Κοντομίχη, ο κ. Θ.Γ. να γράφει γι’ αυτό: «το αναφέρει και ο Κοντομίχης» και αλλού: «υπάρχει και στο βιβλίο του Κοντομίχη». Για του λόγου το αληθές, αντιγράφουμε  τι γράφει ο κ. Θ.Γ. στη σ. 159 του βιβλίου του «Η δεύτερη μεγάλη κατηγορία… είναι, κατά την άποψή μας, τα γνήσια και αυθεντικά Λευκαδίτικα τραγούδια της αγάπης, που περιλαμβάνονται σε όλες τις απόπειρες κα­ταγραφής τραγουδιών, αλλά και στο βιβλίο του Πανταζή Κοντομίχη.  Πρόκειται για δεκαοκτώ υπέροχα καταδικά μας Λευκαδίτικα τραγούδια, όπως προκύπτει και απ’ την θεματολογία τους, το ύφος τους και την ντοπιολαλιά τους, αλλά και απ’ την σύμφωνη όσο και έγκυρη άποψη του… με τον οποίο είχαμε συνεργασία.». Προφανώς, πρόκειται για ηθελημένη ασάφεια και εκ πονηρού μπέρδεμα, για να μην καταλάβει ο αναγνώστης και όχι μόνο, ποιος είναι ο πραγματικός συλλέκτης των τραγουδιών. Και τα 18 τραγούδια περιλαμβάνονται στο βιβλίο του Πανταζή Κοντομίχη, τα έλεγξα ένα ένα. Όλο το «μπέρδεμα» και το πήγαινε – έλα του προλόγου γίνεται και γιατί πίσω από όλα τα βιβλία του Π.Κ. βρίσκονται οι εκδόσεις «Γρηγόρη» οι οποίες είχαν και έχουν όλα τα δικαιώματα, όλων των βιβλίων του.

Η δεοντολογία και ο σεβασμός στον συγγραφέα-ερευνητή, που χρησιμοποιεί ως πηγή ο κάθε γράφων, δεν αποδεικνύεται με  πομπώδεις  επαίνους σε κάποιο χωριστό κεφάλαιο του βιβλίου. Γίνεται  με σαφή παραπομπή στο βιβλίο, από το οποίο αντλεί, όπως λεπτομερώς καθορίζει η διεθνής επιστημονική δεοντολογία.  Αλλιώς παραπλανά τους αναγνώστες προς «όφελός» του.
Δεν είμαι συνήγορος ούτε του Σπύρου Σκλαβενίτη ούτε του Πανταζή Κοντομίχη και δεν θα ασχολούμουν με το βιβλίο του κ. Γεωργάκη -ούτε καν θα το διάβαζα- αν δεν αφορούσε και την ιστοσελίδα μου.

Ας πάμε τώρα στα δικά μας: Η Εταιρεία Λευκαδικών μελετών έχει εκδώσει συνολικά 35 τόμους Πρακτικών Συμποσίων και Επετηρίδων. Έχω κάνει χρήση αρκετών κειμένων. Στις 30 Μαρτίου 2021 αντέγραψα από το βιβλίο και δημοσίευσα αποσπάσματα εργασίας της κυρίας Βιβής Κοψιδά, που είχε δημοσιευτεί στα Πρακτικά του ΙΓ’ Συμποσίου της Εταιρείας Λευκαδικών Μελετών του 2009 με τίτλο:  «Λευκάδα: Αστική λαογραφία – τοπικότητα. Η ένταξη της αγροτικής στην αστική κουλτούρα. Όρια και πολιτισμικές τονικότητες.» Εκτός από αποσπάσματα της εργασίας αντέγραψα και αρκετές παραπομπές, τις οποίες θεώρησα κατατοπιστικές. Δες εδώ.

Στη σελίδα 28 του εν λόγω βιβλίου του κ. Γεωργάκη υπάρχουν 3 παράγραφοι από τη δημοσίευσή μου αυτή.  Αναφέρει κι αυτός ως πηγή τα Πρακτικά του ΙΓ’ Συμποσίου της Εταιρείας Λευκαδικών Μελετών, ενώ έπρεπε να αναφέρει και την πηγή από την οποία το «πήρε», δηλαδή το «ΑΡΩΜΑ ΛΕΥΚΑΔΑΣ». Ο συγγραφέας  αγνοεί μέχρι και το χρώμα των Πρακτικών της ΕΛΜ,  ποτέ δεν άνοιξε το βιβλίο, γιατί απλούστατα έκανε  copy paste από τη δημοσίευσή μας! Πρόκειται  για ένα βιβλίο με 190 σελίδες και αποτελείται από 10 εργασίες. Η επίμαχη  εργασία είναι 27 σελίδων μεγάλου βιβλίου με  80 παραπομπές. Ότι κ. Θ. Γ. δεν διάβασε τα Πρακτικά της ΕΛΜ αλλά έβαλε σε εφαρμογή την προσφιλή μέθοδο του copy paste αποδεικνύεται εύκολα:  Ας υποθέσουμε ότι δυο διαφορετικοί άνθρωποι έχουν στα χέρια τους και χρησιμοποιούν ο καθένας για τη δουλειά του αυτό το ίδιο βιβλίο που περιγράφω. Θα τους ενδιέφερε και τους δύο, ανεξάρτητα τον ένα από τον άλλον, η ίδια εργασία; Σπάνιο αλλά ας δεχτούμε ότι υπάρχει πιθανότητα να συμβεί. Να επιλέγει όμως ο ένας (στην περίπτωσή μας ο κ. Θ. Γ.) αυτό που ακριβώς έχω δημοσιεύσει εγώ στο δικό μου άρθρο (δηλαδή μια παράγραφο της εργασίας από τη σελίδα 168 και μία παραπομπή, (την 52η), από τη σελίδα 174 ε όχι αυτό δεν γίνεται! Η πηγή είμαι και εγώ που αντέγραψα τα Πρακτικά του ΙΓ’ Συμποσίου της Εταιρείας Λευκαδικών Μελετών! (Επαναλαμβάνω, δεν αντέγραψα ολόκληρη την εργασία αλλά αποσπάσματα από διάφορες σελίδες και κάτι που δεν συνηθίζεται ορισμένες παραπομπές από το περιθώριο, τις οποίες βρήκα ενδιαφέρουσες.)

Αν ο συγγραφέας είχε ανοίξει το ως άνω βιβλίο της ΕΛΜ, θα μάθαινε επίσης πως εκεί, ήδη από το 2009, είναι  πρωτοδημοσιευμένη η εργασία του Σπύρου Σκλαβενίτη και δεν θα περίμενε το Διαδίκτυο κι εμένα για να τη βρει το 2021! Φαίνεται όμως ότι είναι περιττά τα βιβλία, είναι «πιστός» αναγνώστης της ιστοσελίδας που διαχειρίζομαι.

Φωτογραφίες της  ιστοσελίδας μας, που «εμπορεύεται» ο Θοδωρής Γεωργάκης στο εν λόγω βιβλίο.

Σελίδα 35 δυο φωτογραφίες από άρθρα μας. Δες εδώ και εδώ.
Σελίδα 70, 1 φωτογραφία ήταν μάλιστα μαρκαρισμένη και την αλλοίωσε. Δες εδώ.
 Σελίδα: 168, 2 φωτογραφίες, 169, 1 φωτογραφία, σελίδες 170 και 171 από 1 φωτογραφία. Πρόκειται για φωτογραφίες από το προσωπικό αρχείο της  Παναγιώτας Παρίση και υπομνηματισμένες  από την ίδια, σε δυο άρθρα με την υπογραφή της. Αν δεν τις έβρισκε δημοσιευμένες στην ιστοσελίδα μας, ο συγγραφέας θα αγνοούσε και την ύπαρξή τους αλλά και τα εικονιζόμενα πρόσωπα. Δεν γίνεται όμως αναφορά τίνος είναι και που τις βρήκε. Δες εδώ και εδώ.
Σελίδα 74, εδώ έκτος από τη φωτογραφία (δεν μας ανήκει η αποκλειστικότητα) χρησιμοποίησε και τον ίδιο τίτλο του άρθρου μας, έκτος κι αν είχαμε την ίδια έμπνευση!  Δες Εδώ.
Σελίδα 75 Φωτογραφία με τον βαρύγδουπο υπότιτλο ότι πρόκειται για ξυπόλητες γυναίκες στις Αλυκές.  Όπως εξηγούμε λεπτομερώς στο άρθρο μας, η φωτογραφία είναι «σκηνοθετημένη» και δεν προέρχεται από τον χώρο των Αλυκών.  Η φωτογράφιση έγινε κοντά στον Πόντε!  Όποιος όμως «αρπάζει» ό,τι βρει μπροστά του, την πατάει συνήθως. Δες εδώ.
Σελίδα 76, οικογενειακή φωτογραφία θειάδων μου.  Δες ΕΔΩ.
Σελίδες 98, 110, 272, 296, 336, και 318,  έχει χρησιμοποιηθεί  το άρθρο που δημοσιεύσαμε στις 30/10/2015 καθώς και όλες οι φωτογραφίες χωρίς αναφορά ούτε στον συγγραφέα του άρθρου, ούτε που το βρήκε δημοσιευμένο. Δες εδώ.
Σελίδα 146 φωτογραφία του Πανταζή Κοντομίχη που σκανάραμε για άρθρο-αφιέρωμα στον  Νίκο Κατωπόδη (Πανοθώμο) από το λεύκωμα «Έτη Φωτός». Δες εδώ.
Σελίδα 165: Δεν είναι δυνατόν να μην εντυπωσιαστείς με την απέραντη γνώση του κ. Θ. Γ., στην εκπληκτική φωτογραφία αυτής της σελίδας. Αναφέρει το όνομα του Αυστραλού φωτογράφου (Peter Brown), τη δεκαετία που τραβήχτηκε, καθώς και την τοποθεσία που εικονίζεται, ενώ τίποτα από όλα αυτά δεν θα γνώριζε, αν δεν υπήρχε άρθρο μου -αναδημοσίευση από τον Νέο κόσμο της Αυστραλίας. Δες εδώ.
Σελίδα 172, φωτογραφία που έχω δημοσιεύσει   αλλά δεν διεκδικώ την αποκλειστικότητα. Όμως δεν είναι από το γνωστό Λεύκωμα Τσιρίμπαση, (το έχουμε), και  το οποίο χρησιμοποιεί πολύ συχνά ο συγγραφέας σαν μπαλαντέρ και πάντα λάθος. Δες εδώ.

Σελίδα 257, 1 φωτογραφία, 258,1 φωτο, 259, 2φωτο, πρόκειται για αποκλειστικές φωτογραφίες, που μας παραχωρήθηκαν από Καρσάνο, οι περισσότερες από τις οποίες είναι μαρκαρισμένες με τον λογότυπο της ιστοσελίδας και αφορούν τον αείμνηστο Νίκο Θάνο (Μορίνα). Η άγνοια, η ασέβεια και η βουλιμία για όσο το δυνατόν περισσότερες φωτο:  Κάτω από τις φωτογραφίες αναφέρει τον αείμνηστο Νίκο Θάνο, μόνο με το παρατσούκλι του, «Μορίνα» σκέτο, χωρίς ονοματεπώνυμο.  Είναι γνωστό όμως πως το «Μορίνας» δεν ήταν καν προσωπικό αλλά οικογενειακό παρατσούκλι. «…. Μορίνας» αποκαλούνταν και τα αδέρφια του. Επειδή το άρθρο είχε τίτλο: «Όταν η Καρυά είχε και Φιλαρμονική», ο Θ.Γ. θεωρεί- και το γράφει- ότι όλες οι φωτογραφίες είναι της Φιλαρμονικής,  όταν καμιά από αυτές που άρπαξε, τουλάχιστον στο βιβλίο που αναφερόμαστε, δεν είναι από την Φιλαρμονική!  (Στο άρθρο είχαν συμπεριληφθεί πολλές φωτογραφίες από διάφορες δραστηριότητες του Νίκου Θάνου). Αγνοεί προφανώς ο Θ.Γ. πως οι Φιλαρμονικές έχουν πνευστά όργανα και όχι μαντολίνα, ακορντεόν και κιθάρες, όπως δείχνουν οι φωτογραφίες, τις οποίες έκανε copy paste. Ο Νίκος Θάνος είχε δημιουργήσει στην Καρυά, όπως ο ίδιος αφηγείται, Μαντολινάτα, Φιλαρμονική, μικρή ορχήστρα από διάφορα όργανα, κουαρτέτα κ.λ.π. Το κωμικοτραγικό αποκορύφωμα της κοπτοραπτικής του Θ.Γ. είναι η 1η φωτογραφία της σελίδας 259, στην οποία εικονίζεται η χορωδία και η μαντολινάτα του Ορφέα, την εποχή του Νίκου Θάνου, με τους πιο γνωστούς χορωδούς:  Θ. Αραβανής, Θ. Γουργιώτης, Π. Ορφανός, Δ. Γαντζίας, την οποία αναφέρει ως Φιλαρμονική Καρυάς! Δες εδώ.

Σελίδα 222, και  335, 3 φωτογραφίες. Εξοργίστηκα, όταν είδα οικογενειακές μου φωτογραφίες από γάμους και πανηγύρια, θείων και πρωτεξαδέλφων μου (κάποιοι από τους οποίους έχουν χαθεί πρόωρα),  στο χωριό μου τους Πηγαδισάνους. Ο κ. Γεωργάκης δεν  έχει φραγμούς ούτε όρια. Το άρθρο, στο οποίο βρήκε τις φωτογραφίες, είναι δημοσιευμένο το 2015, είναι προσωπικό, με αφορμή τον πρόωρο θάνατο του εξαδέλφου μου. Είναι  αφιέρωμα στη γυναίκα του, Αθηναία και ερασιτέχνιδα φωτογράφο. Είναι απόδειξη πως ο συγγραφέας  αντιγράφει τη σελίδα από τότε. Δεν είναι απίθανο οι υπόλοιπες φωτογραφίες του άρθρου μου, με εμένα την ίδια, την αδελφή μου και τους γονείς μου, να πουλιούνται σε άλλα βιβλία του.  Δες ΕΔΩ.
Σελίδα 298, 297 οι φωτογραφίες είναι από άρθρο μας δες ΕΔΩ.
Σελίδα 333, φωτογραφία από άρθρο μας Δες εδώ.

Σημειώνω πως το βιβλίο του κ. Θ.Γ. Λευκαδίτικα λαϊκά Μουσικά μονοπάτια δεν έχει κατατεθεί στη Χαραμόγλειο βιβλιοθήκη, παρότι κυκλοφόρησε πριν 1 χρόνο, όπως γίνεται κατά πάγια τακτική από όλους τους γράφοντες. Το ζήτησα και δεν υπήρχε. Γιατί άραγε;
20,41 ευρώ με τα έξοδα αποστολής, μου κόστισε να αγοράσω… τα «Μονοπάτια» του στο Διαδίκτυο.

Μου ομολόγησε, χωρίς να τον ρωτήσω, πριν μερικούς μήνες πως και για άλλο «λαογραφικό» του έργο, χρησιμοποίησε φωτογραφίες από την ιστοσελίδα μου. Έχω βάσιμες υποψίες πως κείμενα και φωτογραφίες από δημοσιεύσεις της ιστοσελίδας μου, καθώς και άλλων ιστοσελίδων, έχει χρησιμοποιήσει κατά κόρον και σε άλλα βιβλία του, αρχής γινομένης από τον βιβλίο του Λευκαδίτικος Γάμος. Θα συνεχίσω τον έλεγχο για τα πριν και τα μετά.

Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει να «υπαιξερείται» ύλη από το Άρωμα Λευκάδας για λαογραφούντες εξ αποστάσεως με copy paste της ιστοσελίδας μας. Πριν δυο χρόνια είχα… τσακώσει και άλλον. Του τη χάρισα τότε. Δεν θα το ξανακάνω.